Çanakkale Mezar Oldu Bana Şiiri - Taha Eser

Ben Osmanlının,
Ben Fatih'in torunu.
Ben asalet,ben azamet,
Yıllarca,yüzyıllarca Türk.
Kim söyler öldüğümü,
Yok olduğumu.
Kim?

Ben Osmanlı'nın,
Ben Fatih'in torunu
Şanım yıllarca yüce
Yıkılmak üzere Osmanlı,
Devletimle,milletimle birlikte,
Yok oldu sandılar beni,
Paylaşıyorlardı tüm vatanı parça parça
Ben Sinan'ın torunu,
Ben Türk'ün ümidi,
Ben asalet,azamet,endam.

Ben Osmanlı'yım,
Yumamazdım düşmana göz,
Yedi bitirdi beni,
Bu parçalanan topraklar,
Hazırlandım harbe,
Elimde yadigar bir silah.
Yürek yüreğe,kol kola Mehmed'imle,
Yürüdüm Çanakkale'ye,
Conkbayır'a,Anzak'a.

Haksızlığa,adaletsizliğe karşı çıktım.
Savaştım,yorgun düştüm.
Kaybettim bacağımı,
Parçalandı birden kolum,
Zalim bir mermi,
Yok etti beni.
Çanakkale mezar oldu bana.

Ben ümidiyim Türk'ün,
Kaybetmedim ümidimi,
On sekiz martta başladım bu yemine,
Sürecek bu savaş düşmanlar gidesiye...

Çanakkale yorgundu,ben yorgundum.
Conkbayır yaralıydı,bende yaralıydım.
Gelibolu suskundu ve bende suskundum.
Boğaz dolmuştu su yerine kanla,
Çanakkale mezar oldu bana...

Gümleyen büyük bir mermi,
Savaşı körükledi ileri.
Kemikler savruldu,etler sıçradı
Kana bulandı Çanakkale,
Duyun şehitler sesimi;
Çanakkale mezar oldu bana,
Çanakkale mezar oldu bana...