Çanakkale Düğünü Şiiri - Muhammed Şerif ...

O gece Kuşlar Uçmuyor, Köpekler Havlamıyor.
Canlıların hepsi susmuş Tarihe Tanıklık Ediyor.
Deniz dalgalanmayı bırakmış,balıklar bir köşeye Çekilmiş Yüzmüyor.
Gökkubbe Altında 2 farklı ses tek var.
bir taraftan eğlence ve şarkı sesleri yükselirken,
Bir taraftan eller ve gönüller rabbe açılmış, dua sesleri yükseliyordu.

Her Cümleden Sonra Amin Sesi Yükseliyordu.
arşı Titreten ve inleten.
her aminle sanki güneş celalleniyor, sabahı görmek için celalleniyordu.
her amin sesiyle adeta yer yarılıyor.
ve sanki alevler fışkıracak birazdan yerden göğe kadar.
Düşman yiyiyor gülüyor ama bilmiyor ki
Çanakkale Geçilmez!

17'sindeki mehmedim sonkez sarıldı canının içi Anasına.
Şehit Olacağını Hissetmiş ve Sonkez çekiyordu kokusunu içine işlercesine.
23'ündeki Mehmedim Daha Doğmamış Çocuğunu Yetim bırakmaya gidiyordu.
eşinin anlından öperek helallik alıyordu.
Yavaş Yavaş Hazırlıklar tamamlanmış,
Sabah bekleniyordu.
bir yandan aileleri için üzülürlerken bir yandan rahmana gitmenin,
ve bu aziz milleti, bu eşşiz yurdu kurtarmanın şerefiyle şerefleniyorlardı.
15'indeki Mehmedim Tam ümitsizliğe kapılmıştı ki...
Arş'tan bir ses yükseldi Meleklerden.

La TEHZEN İnnallahu Ma An.
Üzülme Allah bizimle.
Tekbir Nidasıyla Hücüm Başlıyor,Korkusuzca Saldırıyorlar.
Şehadete And İçmiş Hepsi..
İman Dolu Göğsünü Siper etmiş gavura.
uzattırmıyor Na Mahrem Eli Vatanına.
Namuslarına Göz Dikelere, Mezar Edecekler Çanakkaleyi.
Çünkü Peygamberinden Öğrenmişti Küfre Boyun Eymemeyi.
Kolu Kopuyor, Yılmıyordu Mehmedim.
Hissetmiyordu Acıyı Rabbine Gidecek Olmanın Sevinci Daha Ağır Basıyordu.
İndirdiği her Darbeyle Tekbir Sesiyle Kainatı Sarsıyordu.
Her Aldığı Darbeyle Şehadete Biraz Daha Susuyordu.
Ama Yıkılmıyordu Çünkü Biliyordu, O yıkılırsa bu vatanda yıkılır.

Ve Sisli bir perde Çöküyor Çanakkale'ye.
Savaş Kaybedilme Üzere.
Düşman Hızlı Hızlı Yaklaşıyor.
Bir Sessizlik Oluşuyor Ve Ortaya Heybetli Görkemli bir Adam Çıkıyordu.
Bu adam Seyit'imdi Benim.
Sırtlıyor 276 Kiloluk mermiyi Yüklüyor Topa ve Ateşliyor...
Artık Zafer Bizimdi.
Ortalıkta Leşler ve Cennet Kokan Naaşlar uzanıyor yerde.
Düşman Anlamıştı Yenildiğini, Pes Ediyordu.
Çünkü Seyit'imin Göğsünde Al Kanıyla Çanakkale Geçilmez Yazıyordu.