Çanakkale Dört Hece Şiiri - İlker Kayra

Çanakkale dört hece,
Onlarca gündüz gece, sadece iki cephe…
Bez sardı ayağına Hasan.
Acımıştı ayağı her hacıyatmaz çiviye basan.
Basınca içi yanar,
Mehmet’in kopan kolunu görünce susar.
Feleğin şaştığı yer Çanakkale.
Düşmanın savaşmadan kaçtığı yer Çanakkale.
Tekirdağ’da yakılan ateşin,
Yangın yeri Çanakkale…
Yüzen kale, top, tüfek ne fark eder?
İman olmadan para kaç can eder?
İmanlı süngünün zaferidir Çanakkale.
Süngünün mermiyi yendiği yerdir Çanakkale.
İmanın parayı yendiği yerdir Çanakkale.
Dört hece, iki cephe Çanakkale…
Siperleri sekiz metre.
Mehmetçik denir canlı nişangahta talim görene.
Şehit denir vatan uğruna ölene.
Havada mermi çarpışmış,
Mehmetçiği düşün hele.
Üç gün aç bir gün toktu.
Yeleği varsa çarığı yoktu.
Az önce düşen Mehmet’ten bir silahı oldu,
Baktı ki onun da mermisi yoktu.
Koynunda mektubu var.
Ya mektubu gidecek ya kendi.
Yârinden ayrı, gözünde yaş dinmedi.
Gâvur meze edecek Ayşe’yi Mehmet düşmese,
Mehmet üşürdü cephede Ayşe hırkasını vermese.
Keşke kara haber yerine,
Mektup gelse, Mehmet gelse…
Vatan artık sağ olur da,
Ayşe’yi düşün hele…
“Allah Allah! ” diyerek haykırdı Conkbayırı,
Düşman göremedi ertesi sabahı.
57. Alay gösterdi düşmana imanı.
Tabipler saramadı kendi yarasını.
Ölen evlat olsa da, sağ olan vatandı.
Mehmet canını zaten buna adadı.
Canın sağ olsun Çanakkale,
Vatan sağ olsun Çanakkale…
Peksimeti bulanı şanslı,
Evde anasının gözü yaşlı…
Mehmet’im artık yok ama
Uğruna ne güneşler açtı.
Dört hece iki cephe,
Tekirdağ’dan başlar Çanakkale.

(10.02.2015 02:53)