Çanakkale Destanı Şiiri - Serdar Özmilli

Çökmüştü yurduma kara bulutlar;
Kirli, vahşî, fakat hak edilmemiş.
Üşüştü Boğaz’a koca zırhlılar;
Pervasız, belli ki hiç yenilmemiş.

Zulüm tütüyordu bacalarından,
Kapladı denizi iğrenç bir duman.
Öfke ve kin kustu çelik namlular,
Toprağa mermiler yağdı semadan.

Değişik ırklardan sayısız insan,
İnsan değildi bunlar, sanki sırtlan.
Sıkılmadı, her yandan saldırdılar.
Derelerden çağlayarak aktı kan.

Bu kaçıncı öfke, bu ne bitmez kin!
Yürekler nasırlı; ne insaf, ne din.
Şahittir hem güneş hem de yıldızlar,
Çanakkale’de can verdi kaç yüz bin.

Lekelendi evren, utandı zaman.
Razı olur mu hiç buna Yaratan?
Şahlandı milletim, kükredi arslan!
Tarihe yazıldı yeni bir destan!

İndi yardım için gökten melekler,
Cennet bahçesinden müjde verdiler.
Kahraman askerler, tertemiz gençler,
Yiğitçe savaştı, şehit düştüler.

Çanakkale destan oldu dillere.
Sonsuz bir güven doldu gönüllere.
Şehit kanlarıyla sulandı toprak;
Dikkatle bakın kırmızı güllere...