Çanakkale Destanı Şiiri - Şirkan Hatay

Çanakkale boğazı insanlığın düğümlendiği yer!
Orduları yenmişti orada tek başına Seyyid er!
Masal sanma! gel tarihe soralım bak ne diyecek!
Su yerine oluk oluk kan akmış hepsi gerçek!

Yedi düvel gelip demişki; dünyanın sahibi biziz!
Kimmiş yeryüzünün tek varisi çıkıp göstermişiz!
İzleyelim tarih sahnesinde neler yaşanmış neler!
Mehmetçikle omuz omuza savaşmış Bedirdeki asker!

Firavunlar, Ebu Cehiller batılı torunlarıyla seferber!
Yüzbinlerce avaneleriyle toplar, tanklar tüfekler!
Sol cenahta Fransuvalar, sağda mevzilenmiş Henriler!
İblis dümene geçmiş, beraberinde en modern gemiler!

Haydar-ı Kerrardı, Hamzaydı, Rasulü Ekremdi Bu Millete rehber!
Ali zülfikarını şaklatır, Allahın arslanı Hamza ‘hücum’ diye kükrer!
Alparslanlar, Selaheddin Eyyübiler,Fatihler, Mustafa Kemaller!
Mehmetçiğin önünde taarruza geçmiş, haykırıyor ‘Allahu Ekber! ’

Adım adım, karış karış dört bir yandan nasıl da kuşatılmıştı vatan!
Milletimin tek cephanesi, iradesindeki azimle göğsündeki iman!
Mukaddesat sahipsiz, semada yangın var! çığlık çığlığa Ehli vicdan!
Sükunetin tek kaynağı, Yasini şerifler ile cepheden yükselen ezan!

Gökyüzü ağlıyor, yeryüzü ölüm kusuyor, beşeriyetse derbeder!
Mehmetçiğin misafirperverliğidir insaniyet namına tek değer!
Salibin gölgesi hilale düşmüş, kamerin küsufuna kim tahammül eder?
Son karakol Anadolu, muallimini talebesini bunun için feda eder!

Şeytanın hinliğidirki; müslümanı Mehmetçikle çarpıştırmak ister!
Allah aşkına hangi sine çatlamazki? bu melanete yürek mi sabreder? !
Ya Rab yeter artık! şafak söksün! yırtılsın bu kopkoyu zulumat!
Yenilirse bu millet hakkı kim tutup bir daha kaldırırki? heyhat!

Bunun için mi yoksa göklerden inmiş fevc fevc melekler?
Bunun için mi kılıçlarıyla imdada yetişmiş ışıktan süvariler?
İlahi inayetin habercisi miydi kuruyan dudaklara düşen katreler?
Nusretin müjdecisi Zaferin kutlanması mıydı çakan şimşekler?

Hakka arzolunuyordu orda ameller, sanki kurulmuş mahşer!
Havz-ı Kevser başında, ümmetini bekliyor son peygamber!
Livaül Hamd altında toplanmış tüm ümmet: Gaziler şehitler!
Mehmetçiğin kolu, bacağı cennete uçmuş, ardından kendisi gider!

Batının ağzına ferman çekilmiş, sırtlarına vurur zebaniler!
Melekler karşılayarak Mehmetçiği: Yok size ne korku ne keder!
İkbal Mehmetçiğin kanını Kevserlere karıştırmış, ne tatlı şerbet!
Batının yüzüne zillet olarak yansımış, canavarca işlediği vahşet!

Hakla Batıl mücadelesinin final sahnesiydi nerdeyse!
Çanakkale destanını ne kul yazabilir, ne melek hiç kimse!
Duyuyor musun Çanakkale’den yükselerek arşı titreten sesi?
Eğil kulak ver! karışmış ona sanki Kerbela şehitlerinin nefesi!

Peygamber olmuş; kimsesiz meçhul askerin cennetteki kimsesi!
Bir dizinde onu oturtmuş, diğerinde Hüseyin şehitler efendisi!
Mehmetçik tohum olmuş toprağa düşmüş, meyvesiyse biz olduk!
Onun karşılığı ne firdevstir, ne huridir, bilki ne de sonsuzluk!

Allah yolunda öldürülenlere ölü demeyin! ferman-ı ezeli!
Rableri katında rızıklanmakta, diridirler, aramızdalar ebedi
Tarih mi yazdı o arslanları? Kanlarıyla onlar mı yazdı tarihi?
Hakkın kendisi mükafaatlandıracak şehitleri, budur vaad-i ilahi!