Çanakkale'den İzler

Kıyamet kopuyordu geçilmezdi boğazdan,
Şüheda kaynıyordu; yer-gök, kara-denizler.
Allah Allah sesiydi; çıkan, her bir ağızdan;
Ruhu uçan canlarda, nurlanmıştı benizler! ..

Sulamıştı toprağı, körpe koçların kanı,
Nübüvvetten sonraydı, bu şehitlerin şanı,
Askerimizin tamdı, cûşa gelen imanı,
Bir tarih yazıldı ki, bunu kim, nasıl gizler? ..

Vatan kurtulacaktı; zafer, son bir gayretti,
Mehmetçik karşısında, düşmandaki hayretti,
Ölen öldü, kalansa çaresizce seyretti,
Ey öpülesi eller, borçluyuz size bizler! ..

Asuman ile cihan birleşmişti havada,
Kaymazdı ki, ayaklar; sabitti hak davada,
Mevlâ “Seyit çavuş”la düşmanları sava da;
Galibiyet kesindi, tıkanmıştı genizler! ..

Dosta kapımız açık, hiç sevmeyiz kalleşi,
Dağı, taşı, ovası; hava, suyu, güneşi,
Görülmüş mü, dünyada yurdumun başka eşi?
Karış be karış taşır, Çanakkale’den izler! ..