Çanakkale’de Çocukluğunu Bırakanlar

İstanbul’da;
Lise çağlarında bir kaç delikanlı...
Gözlerinde, eriyip biten bir gelecek.
İstanbul’da;
Tam da kara günlerin ortasında,
Yüreklerine düşüyor ince bir sızı.

Ellerinden ne gelirdi ki,
Nasıl karşı koyabilirlerdi arsız düşmana?
Elleri çok ufak,
Düşleri yarım yamalaktı
O ellerle, nasıl tutulurdu paslı tüfek?
Gidiyorlar işte düşmana karşı,
Ufacık bedenlerinde,
Atarken koca bir yürek!

Çanakkale’ye doğru çıktılar yola,
Bir gece yarısı…
Bir trenle, bin acıyla deştiler
Zifiri karanlığı…
Dışarıda ise yağmur çiseliyordu inceden,
Minicik gözlerine çarpıyordu,
Memleket sancısı.

Çocuklardan biri,
Bir marş mırıldanmaya başladı,
Gözleri yanıyor, sesi ağlıyor
Ve söylüyordu;
‘’Annem beni yetiştirdi bu yerlere yolladı
Al sancağı teslim etti Allah a ısmarladı.
Boş oturma çalış dedi hizmet eyle vatana
Sütüm sana helal olmaz saldırmazsan düşmana''
Diyordu ve susarken;
Bir diğeri başlıyordu.
Ve sonra bir diğeri,
Ses oluyordu karanlığa…
Hep bir ağızdan, haykırıyorlardı yarınlara.

Sabahın köründe düştüler,
Kurak topraklara…
Hasretle beklenen,
Yağmur damlaları gibi...
Bir an bile,
Tereddüt etmeden cepheye koştular,
Özgürlüklerine susamış deli taylar misali.
Ufacık bedenleriyle,
Birer yiğit asker oldular.
Giyindiler, kuşandılar
Bayramlıklarını son kez,
Nöbete durdular,
Bir mevzide sabah akşam…
Güneş yine doğsun,
‘Ağlamasın’ diye analar;
Bir çatışma anında,
Düştüler zamansız toprağa.
Onlar memleketleri için,
Koca bir yürek oldular…
Al sancak dalgalansın,
‘Yeşersin’ diye umutlar;
Vatana siper ettiler yüreklerini,
Kınalı kuzular!

İsmi belki Mehmet, belki Hüseyin, belki Ali
Daha çoğu, on yedisine bile gelmemişti
Masum yüzlerine,
Al kanlar sürüldüğünde.
Oysa hiç birinin sakalları bile terlememişti,
Gülmeyi bile unuttukları yüzlerinde.
Nice kentte, nice çocuk oyunlar oynarken;
Onlar Çanakkale’de,
Çocukluğunu bıraktılar!
Nice kentte,
Nice çocuklar düşler kurarken;
Onlar kurşunların arasında bir tarih yazdılar.