Çanakkale'de Bir Mehmetçik

Trablus, Bingazi, Yemen, Medine
Yorulmuştu yıllarca cepheden cepheye
Yorulmuştu Mehmedim, öle öldüre
Mehmetçiğin
gönlünde sıla,
gönlünde hasret,
gönlünde sızı
Sonunda Çanakkale’de de
Dizilmişti karşısına İngiliz’i Fransızı

Her cephede, kurşun sesiyle
unuttular eşi dostu
çoluk çocuğu
Unuttu o an herşeyi,
ne can, ne canan
Önce vatan,
İlle vatan,
ille de vatan.

Boğazımızı sıkmaya gelmiş düşman,
Düşerse esir “El aman, el Aman! ” yalvardılar
Ya Mehmetler esir düşünce ne yaptılar;
Ya öldürdüler ya medenice yaktılar.
Can Mehmetler yanarken, kahkahalar attılar.

Ah Mehmetçik ki, islam ile yoğrulmuş
Silah doğrultana azrail,
Esir düşene şefkat olmuş.
Cephe cephe diyar diyar
Yıllar var ki, ne ana, neyar
Yok yok içinde, hep doğrulmuş,
“Vatan vatan” diye
göğsüyle siper olmuş.

Cephe cephe savaşmış bir asker,
Her gün görmekten ölümü,
ölüme alışmış bir asker,
bakıp bakıp kızıl ufka
siperde türkü söylüyor;

“Düşmanların namlusu
Parıl parıl parlıyor,Parıl parıl parlıyor
Eşim kaldı sılada
Anam ile ağlıyor,Yavrum ile ağlıyor
Ağlama sevdiceğim
Eşin şehit oluyor”

Bir makineli kıstırdı kayaya,
Mehmedim, güldü de “Ya şehit ya gazi” dedi
Çarpıştı durdu, akşam üstü vuruldu
Sayarken göğsündeki kurşunları
Sızdı da kanı yavaşça,
“Allah! ” dedi eğdi başını.
Bir gün sonra aldılar naaşını
“Var mı kimi kimsesi,
sorun” dediler,
Garip geldi, garip verdi son nefesi
“Karavandan ismin silin”, dediler
Bir fatiha okuyup, “Gömün” dediler

Nice taze gelin, gözünde yaş kaldı
Nice analar yol gözledi de, kucağı boş kaldı
Yel değmiş başak gibi, uzandı şehitler toprağa
Son yastığı baş ucunda hilalli bir taş kaldı