Çanakkale Baharı...

Göğün göğsünden yitik nağmeler düşer

Sükûtun verdiği korku fıransızın kalbine

Anzaklar, beyni yosun tutmuş akbabalar

Beyinsiz yunana uyup birleşmiş hücreler

Onlar ki ruhsuz et parçaları, çürümüş leşler

Top mermisi ateşin rahminde tutuşmuş

Harfler gökyüzünde bir olur; Allah’ u ekber

Batmak zorunda çelik zırhlılar bir biri ardına

Dalga dalga yansır korku nağmeleri

Yetmiş binin kanında boğulan ingilizin göğsüne

Adı konulmuş bu mevsimin; Çanakkale baharı

Bir zafer ki kalpler bir, umut fersah fersah çoğalır

Devşirme acılar bitti, zaferin adı aşktır

Çanakkale geçilmez bir sözdü, destanlaştı

Vatanım… son umut gelibolu, Çanakkale bahardı

Devşirme cümleler arasında sıkışan nefesler hür

Mehmedim sana güç veren rahmana hayranız

Ölümsüz bir aşka tutuşmuş seyit onbaşılar

Ruhunuz şat olsun, şehitlerim ve kahramanlarım

Kıblem şahidim, sensiz olmayacak yarınlarım