Çanakkale Şiiri - İbrahim Sanduvaç

Şehit oğlu der ki: Şehadet evla
Gitmedikçe sinemdeki bu bela.
Vermem, toprağımın zerresi âlâ,
Bitene dek her evdeki son salâ.

Vahşetin adı olmuş, centilmenlik.
Fatma Ana’nın son mektubu silik:
Durdukça yiğidim gâvura dimdik,
Aldı Mehmed’imi bu kara delik.

Kalmadı, gitti evdeki son yiğit,
Vuruldu kapılara kanlı kilit.
Öptü alnını o muazzam lahit.
İşte o alın şehadete ait.

Yer kan, sema kan, yürek kan, fikir kan,
Kanlarla beraber ecdadını an.
Senin de bahçen o mükemmel mekân,
Şehitlik belki alışılmış duan.

Birleşse de şayet yer ile feza,
Bir olsa parçalanan her bir aza,
Tekrar yazılsa o muhkem hafıza,
Yeniden gelmek istersin sen arza.

2009