Çanakkale Şiiri - Murat Palo

Vakit ikindi, çetin Mart'ın habercisi gibi esen rüzgarlar.
Çarşı pazarda bir durgunluk, erkekler cephede, tezgahta kadınlar.
Sevkiyat devam eder yurdun dört bir yanından.
Kimi 13ünde daha, yenice ayrılmış oyunlarından.
Kimi 15inde vazgeçmiş deli kanından.
Kimi 20sinde, göğsünde işlenmiş bir mendil yavuklusundan.
Kimi 30unda, bir evlâdı sağında ötekisi solunda.
Kimi 40ında, baba yadigarı kırması var sırtında.
Kimi 50sinde, şehitlik yazıyor sinesinde.
Kimi 60ında, hatta 70inde, ayetler okunuyor her nefesinde.
Tren kapkara, umutlar bembeyaz.
Yüzü nurlu bir anne bekler yağmur altında, tren garında.
Oğulcağzını arıyor belli ki.
Bakadurur etrafa şaşkınca, peynir ekmek var barında.
Fakirlik illeti ya epeydir halkın paçasında.
Ne aş pişer aşında ne aba var sırtında.
Nihayet görünür oğlu Hüseyin. "Hüseyinim" der hacıana ve devam eder.
"Sütüm sana haramdır oğul cepheyi bırakıp dönersen eğer."
Anacığım! Ne tarih senin gibi bir anaya şahit oldu,
Ne de toprak evladın gibi bir şehite sahip oldu.
Hafız Ali vardı. Keşke iki ay daha bekleseydi, doğacak bebeğini görecekti.
Şimdilerde aşkı tarif ederler beklemek diye ya.
Anlıyoruz ki aşk, vatan için herşeyden vazgeçmekmiş.
Dinmesin diye ezanlar yavrusunun kulağındakini esirgemekmiş.
Yetim bir çocuğa özgürlüğü armağan etmekmiş.
Çanakkale sokaklarında birbirini tanımayan yüzlerce imanlı asker.
Cepheye giderler ebabil misali sefer sefer.
Bir seda yükselir ağızlardan marş mı desem ağıt mı?
"Çanakkale içinde vurdular beni; ölmeden mezara koydular beni."