Çanakkale Şiiri - Atilla Köseoğlu 2

Çanakkale mahşeri Türklüğün yüz akıydı.
Mehmetçik can verirken, peygamber yanındaydı.
Toprağını yücelten şehidimin kanıydı.
Çanakkale tarihin emsalsiz destanıydı.

Kimdi Seyit Onbaşıya o gücü veren.
İmanıydı düşmanı yerle bir eden.
Rabbim şahittir Mehmetçikti göğe yükselen.
Allah Allah sesleriydi onu muzaffer eden.

Vatan aşkıydı bu sığmazdı yüreğine.
Dualarla yağdın düşman üstüne.
Bırakmadın yurdunu son nefesinde,
Çanakkale Geçilmez yazdırdın tarihine.

Kustu nefretini Avrupa denen illet!
Anadolu’da şahlandı övülmüş millet.
Yüzyıllardır Türkün şanıdır İslamiyet,
Akbabalar leş yer seninki hakkaniyet.

Çanakkale bir efsaneyi soluklar gibi,
Ne ordular gördün sonu denizin dibiİ
Topuyla tüfeğiyle geldi garbın zulmeti,
Gördüler bu vatanın sensin gerçek sahibi.

Cephe cephe can verdi yorgundu Anadolu.
Çiğnetmedi toprağını Osman Bey’in torunu.
Gökten melekler gördü Anadolu ruhunu,
Bütün cihan bir oldu vermedin ya yurdunu.

Dalgalar, analardan ağıtlar getiriyordu sanki,
Kahramanlar can verdi, geri dönmeyeceklerdi belki.
Babalar, toprağın her karışına bin oğul verdi.
Çanakkale harp değil, amansız bir mahşerdi.

Bağrında ecdadım yatan mübarek toprak!
Kıyamet olsa garp dört yanını sararak,
Bir Mehmet kalsın yeter bayrağımı tutarak,
Geliyor bak şehitler nurlarını saçarak.