Çanakkale Şiiri - Necmettin Özgürsoy

Selam olsun 250 bin şehidimin yattığı Çanakkale’den!
Avustralya’ya, Zelanda’ya masmavi gökler gibi dalgalanan Marmara’ya.
O küçük karada, dünyanın o güne dek görmediği bir hesaplaşma yaşandı.
Vuranın vurulanı kucakladığı, ağzına su verip, yarasını sarıp sarmaladığı,
Müsebbiplerinin haince, kahpece ve kalleşçe emellerine inat.
Bu kavgada kinsiz, mertçe, dostça, ama emirlere itaat vardı…

Afyonları tevekküldü askerlerin. O ne teslimiyetti Yarabbi! Önündekilerin şahadetini görüyor, kelime-i şahadetle eceline yürüyordu…
Kendisi ölürken, arkasından gelenlerin bayrağı yere düşürmeyeceğini,
Vatanının namusunu çiğnetmeyeceğini biliyordu…

Azmiydi katığı bu savunmada.
Aşkıydı bayrak bu kanlı boğuşmada.
Gönlündeki vatan sevgisiydi bu vuruşmada.
O inançla küçücük bir karaya yığılmış,
Yedi düvelin o kahhar sürüsünü boğdu.

Kim demiş dalgalanan sular durulur.
Kim demiş Türk soyuna prangalar vurulur.
Tarihler yazmadı ki boyun eğdiğini.
Kırılmadık ellerin Türk’ün mahremine değdiğini.

Çıktık o kıyamet-i kavgadan yalın ayakla.
Çaktık selamımızı kalan son neferlerimizle.
O şanlı bayrağımıza alnımızdaki akla.
Tamamlandı kutsal görev bitti bu fasıl.
Gelmez dünyaya bir daha, böyle şanlı bir nesil.

Rabbim bir daha Türk milleti böyle bir keder yaşamasın.
İslam’ın sancaktarı soyum, ateşle imtihan olmasın.
Hayatının baharında kınalı kuzular kırılmasın.
Yüz binlerce askerin yığıldığı bu karaya,
Sırtlanlar gibi saldıran sürüleri döktü Marmara’ya.

Hasmıyla uzanmış, koyun koyuna yatıyor.
Bil ki, ey! Türkoğlu Türk çocuğu.
Şahadet şerbetini içen bu aslanların emaneti.
Dalgalanan bu ay yıldızlı bayrağa gelirse bir keder,
Bil ki şüheda, Conkbayırı’ndan, Namazgâh tepeden bakıyor…