Çanakkale Şiiri - Mehmet Fırat

Yiğitler savaşa çıktığı an
Sanki gök delindi, durdu zaman
Köşe başında her silahını alan
Düşmana yürüdü, gözlerini kırpmadan

Havada kurşun yağıyordu, yağmurlarla beraber
Toprak kan ağlıyordu, birde şehitler
Düşman geri kaçıyordu, kovalıyordu yiğitler
Bunları anlatmaya ne söz yeter nede beyitler

Baktım savaşın ortasında bir kadın
Gittim yanına, dedim nedir senin adın
Dediki; bırak adımı nerde benim silahım
İşte o sözü duyunca bende orda ağladım

Kadın silah bulamadı, köşede bir kürek
Düşmana doğru gitti, kanlı toprakta yürüyerek
Söyleyin bana hangi düşmanda vardır böyle yürek
Kadında sonunda şehit oldu. Üç düşmanı öldürerek