Çanakkale Şiiri - Gülcan Güven

Çocukları kucağında bir anne Çanakkale;
Sağ omzunda Arıburnu,sol omzunda Conkbayırı.
Çok ağlıyor çocuklar,çığlıklara bak hele,;
Ayağında sallıyor Anafartalar'ı!

"Bu ses ne yahu? " çığlık epeyce acı,
Yeni uyumuş Arıburnu,Conkbayırı mayışık.
Zavallı yavrucaklar bu korkuya yabancı,
Endişeli Çanakkale,hiçbir yerde yok ışık!

Mermi sesleri gittikçe artıyor,
Basıyor feryadı,haykırıyor Çankakkale:
"Susun silahlar susun! Yavrularım uyuyor,
Onları bu karanlıkta uyandırmak ne diye? "

Gözyaşıyla ıslanan bir gece ki kan içinde,
Şehitle,yaralıyla dolu her bir tarafı.
Kan akıtan bir dere,cephenin az berisinde,
Hayır,burası cephe değil,burası bir can pazarı!

Sabah erken bir vakit çalınıyor kapısı,
"Kim ola ki? " diyerek açıyor Çanakkale.
Sarışın,mavi gözlü,hafif bir de yapısı;
Ne kadar da çok benziyor Mustafa Kemal'e!

İki damla gözyaşı süzüldü gözlerinden,
"Atam! " deyip boynuna sarıldı Çanakkale.
Tüm kötü düşlerinden,ümitsizliklerinden,
Atanın gelişiyle arındı Çanakkale!

18 Mart,an itibarıyla durdu hayat,
Muştusuyla geldi atam büyük zaferin.
Ümitler tazelendi,artık değiller bayat,
Çanakkale ellerinden öptü Mustafa Kemal'in!

Sokaklarda yankılanan bir şehidin sesi,
"Öldü sanmayın beni,ben sizleyim.
Olsa da dilimde bir veda temennisi,
Ben henüz ölecek kadar diri değilim!

Şimdi dalgalan Türk bayrağı,şan senin,
Uğruna can veren yiğit senin,
Çanakkale'de yankılanan ad senin,
Gösterdik kime ait olduğunu yedi düvele,
Adım adım,karış karış bizimsin Çanakkale!