Çanakkale Şiiri - Mustafa Kaya Akozan

ÇANAKKALE

Ataları yâd edip,
Ruhlarını şad edip,
Ufukları kat edip,
Yaşamak istiyoruz.

Burası Çanakkale, bayrakta kan rengimiz.
Yedi düvele karşı yaman oldu cengimiz.

“Bu ülke bizim vatan, ellerin ne işi var.”
Diye coşan erlerin, şehit olmak düşü var.

Mahşer mi kıyamet mi başımızda patlayan?
Ölümün kucağına sevdam diye atlayan,

Yürekli Mehmetlerin evlerinden uzakta,
Can vermeye koştuğu bu en vahşi tuzakta.

Kopan kollar bacaklar, şahadet içen canlar.
İki yüz elli bin can, bunu kim nasıl anlar.

Seve seve koşuyor, ölümün ötesine,
Mekânı cennet olan şehitler, atasına.

Mert çehresi gönderde, kanı bayrakta yaşar.
Sayesinde yaşarken, ışığı ufka düşer.

Şan onda, şeref onun, hak ederek almıştır.
Vatana hizmet için çağrılmadan gelmiştir.

Vatanına göz diken çıyanları ezmeye,
Şanına yakışacak son destanı yazmaya.

Düşünmüş gerideki ana, bacı, yârini.
Gelinler koç diyerek, kurban salmış erini.

Türkiye’mde hangi köy, vermemiş birkaç şehit.
Vatanı kurtarırken canla ödenmiş ahit.

Çocuklar büyümüşler babasını görmeden.
Çünkü onlar dönmemiş küfrü yere sermeden.

Bu gün bir başkalık var Çanakkale elinde.
Mehmetçiğin destanı bülbüllerin dilinde…

Rahmetle anılırken şehitlerin canları,
Topraktan çıkıp al al gül açıyor kanları.

Minnet ve şükran ile anıyoruz onları.
Vatan, millet, din için şehit olan canları.
Onların emaneti başımızın tacıdır.
Vatansız kalmak bize ölümden de acıdır.

Onlardan öğrendik biz vatan için ölmeyi.
Hürriyeti hak edip, kıymetini bilmeyi…

Onların hatırası canımızda yaşıyor.
Türkoğlu atasının izlerinden koşuyor.

Hedef medeniyetin en önünde olmaktır.
İnsanca yaşamaktır, dertsiz gamsız gülmektir.