Cana Yakın Travmalar

cana yakın travmalar

İbrahim Halil Dülüloğlu’na

kendi etrafında dönerek orantılı açılarla kendini özgürleştiren şehrin cesetleri, parmak uçlarında izleri sıcak basınçlarla elenmiş soğuk ve çıplak sıyrıklar yankılıyor yüzünün kadavrasında.

çapakları diri yalnızlığın ortasında durmadan sağa sola koşuşan menenjitli açık yaralar, kıvrımlarını fısıldıyor şehrin kulağına. rahminde berduş narasıyla neşterlenmiş ağrılar besleyen iç organları, tahriş edilmiş özgürlüğün şefkatiyle ölümcül sevişmelerine kavuşuyor. hızlı hızlı kabuk değiştiren iç karartıları, ansızın kaybolan ve buzlaşan sesler yankılıyor suskunluk kadranında.

cam kenarlarında canlı suskun temkinler ket vuruluyor.her tünelden geçerken tüm yansımalar sıra sıra ışıldıyor, sıra sıra parlıyor, sıra sıra silinmeyi öğreniyor şizofren bir edeple. her başkalaşımı deştikçe ince ince kendilerini görüyor tuhaf çiftleşmeler. rutubetli duvarlarda alışıyor yakınlıklarına, ağır ağır öldürebilmenin hızla ölçülebilen mesafeleri. adım adım şık bedenler alınganlığı tanımlıyor yüksek topuklarında.dikey ve yatay acılar kaval kemiğinde aşınıyor.kapris yapıyor korkuluklar,sayıları arttırılıyor.kalabalıktan uçuşan tozlar gırtlağına yapışıyor çıkmaz sokakların.

usturalı gözlerini kırpıyor. gizliyor renklerini, beğenmiyor, ansızın canım diyor, sarılıyor. yüksek sesle konuştukça duvarlar çatlayacak diye korkuyor. kollarını kesiyor,iz bırakıyor.içten cana yakın travmalar usul usul yaklaşıyor.birbirine sıkışan gözbebekleri, aynı anda samimi gülümsüyor aynı anda samimi dokunuyor aynı anda samimi kokluyor içindeki gelincik tarlasını, sevmelerinden vazgeçiyor. dilinin altında jilet saklıyor, derinden faça atıyor kendine nefes nefese. öfkeyle ve cömertçe boynundan öpüyor, her an kan kokusu burnunda bitmek üzere. ölümle sırt sırta yaşıyor. serseri ağır adımlarla omzuna ceketini atıyor, ayakkabısının topuklarına basıyor,tespihini sallıyor …

nokta nokta küçük delikler çukurlar oluşuyor ortasında. gizli karışık uzun kısa çizikler oluşuyor. gölgeleri var. yüzünde sedef hastalığı belirtileri var.pütürlü dinginlikleri var üzerinde.kenarları yontuk batıcı kıymıkları var.girintileri-çıkıntıları var.bulanık gözleri var.silik parmak izleri, çekingenlikleri var.küfürleri, horlamaları var.çatlakları var ve sızıntıları…pul pul dökülmüş derileri var. bağımlılıkları var. kendinden geçmiş baş dönmeleri var. çivileri var paslı.yaralamayı seven inatçı renkleri var.kaybetme korkuları var yumuşamaktan korkan sancıları var.

iç içe çıplak soğuk köşelerini mıncıklıyor kahkahaları şehrin. salyalarıyla azı dişlerinde tok çığlıklar genleştiriyor. cüretkârlığın güçlü cazibeli sırtlarında, şehvetle tüylerini tımarlıyor elleri..severken hırlıyor dokunurken kükrüyor, sonrasında ilahi kimliğe bürünüyor rengahenk kemirgen maskeleri.

ellerini kaldırmış bir şeyler anlatmaya çalışıyor. parmağıyla bir şeyi işaret ediyor. yer değiştiriyor durmadan. rüzgâr boşlukta sürüklediği şeytan tüyünü gezdiriyor teninde. bozuyor duruluğunu. kendini kolluyor. zaman zaman arkasına bakıyor. huysuzlukla fazlalıklarını çekiştiriyor sağından ve solundan. çenesini yoluyor sevdiğinin. yaslanıyor tüm hatları şehrin, et kokusu yayılıyor etrafa...

pusu kuruyor. içini havai fişekler süslüyor. nevrotik sevişmeler, kronik açık öpüşmeleri sevdirdikçe kendine tanımsız siluetler aralanıyor aklının labirentinde.bu sabah aynada kırmızı rujla seni seviyorum yazıyor.

şehrin ortasında, kaynar suda çatırdayan kasılmaları var cam bardağın. telaşla kesilen parmağı ve pıhtılaşmış akıntısız kanamaları var bilinmezliğinin.

sırtına vuruyor hafif hafif, gözleri boş bakıyor, beyaz beyaz kusuyor, zayıf eklemleri ve zayıf kıkırdağıyla başını güçlükle taşıyor..

(şiiri özlüyorum,mart-nisan 2013)