Can yanım Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Can yanım

Can yanım, yarımımsın
Canımla tamladığım tamımsın
Ah dilim dilim
Derin kuyum
Dibinden beslenen suyum
Dibimi sulayanım
Dibinden beslenen kuyum
Dil suyum
Dibi dil huyum
Dingin durum, coşkun uçurumum
Sağlam su yurdum
En yeşil umudum, hududum
Beyaz unum, ala dağ doruğum
Ağzımda xorumum
Yağmurum yağan arım, arılığım
Ağım, ağzımda baharım
Karım, ömürkarım
Dil çıkmazım
Elli yıl önce dilime doğdum
Dilimin çıkmazına
Gün oldu dilim ormandı
Her dem yeşil her dem candı
Ürperen bir yanı derinlik yaprakça titrerdi
Diğer yanı güneşe boy atar
Tutmaya uzanır, dorukta çıralaşırdı
Gün oldu dilim dağ başıydı
Öyle çırçıplak güneşte ilk o yanardı
Bulutu ilk o tanırdı, mağrurdu
Yine de içi kanardı acıyla
Yüreğinden magmaca yanardı
Yine de hep kendini arardı
Kafesinde kendine kapanırdı
Her tadı tanıdı, kılavuzdu
Asla özgürlük tadını bulamadı
Kafesinde aslan olsa da yasaklardaydı
Dilim çıkmazdı ve şiir çıkmadı
Çıkanlar mırıltısı anlaşılmayan söz kırıntılarıydı
Yaltaklanmadı, kıç yalamadı, iktidarlara yaslanmadı
Para da kazanamadı
Tatlara eksik kaldı
Yaşamdan tat alamadı
Yanık türkülere dadandı, ana sütünü hatırladı
çocukluğuna uzandı, oradan soluklandı
Yılmadan hak aradı
Yoksulluk acısından bileyendi, keskince kılıçlandı
Çoğunda kınında kaldı
Aklımdan çok yüreğimin esiri kaldı
Yandı doğrandı
Zehir kuyuları dipdiri karnında kaldı, akıtamadı
Susadı, hep susadı konuşmaya ya, konuşamadı
Konuşsa da başı darda kaldı, kısaldı
Baraj ağzım kapaklarını açınca
Sözleri geri çağıramadı
Çabası beyhude sayıldı
Ah, dilim hiç uzayamadı
yol a(o)lamayıp dil çıkmazı kaldı.

22.02.2011