Can verene Şiiri - Muhsin Koçak

Gezdiğimiz yerdeydim dün,
Bekledim, karanlığın boş ve sonsuz yokluğunu,
Uzaklardan beliren her cisme odaklanıp sen sandım,
atılan her adımında ezildim saklı sevdamın,

Boşa dalan gözlerime ilişen sensizlikti sonuçta,
Mavisinden esen serinliğinde çığ düşmüş beden,
zehmeri sevdayı kollarıma alıp ısıttım usul - usul
Yoluna serdiğim yüreğime bağdaş kurdum,
seni, sensizliğinde aradı yaralı gözler...

Her saniyesi Bir asırdı gelmezliğin,
Hasretin, Saçımın kök hücrelerinde,
Yoldum-Yoldum_yoldum, bitmek bilmedi.
sevdan nefesimin dip noktasında donmuştu,
Saldıkça, geriye gelip çiğerlerimi parçaladı...

Özlüyorum,
Özlüyorum ' can'daki seni,
Özlüyorum Yokluğunu,
Her damlasında akıyorsun sende takılı ruhumun,
ben, ben-de değilim artık, sonsuzluğundayım yokuluğunun,
bedenimden ayırdığın na-çar 'CAN' sende takılı kaldı,
Gelmeyeceğim,
Dönmeyeceğim,
ben-deki hayatına bir daha, bana inan
son damlasına kadar seveceğim ruhumdaki seni,
azrailime teslim et, sende emanet kalan 'can'-ı

anlayamadın,
göremedin 'ben' deki sen-i
unutamamıştın anlaşılan geçmişinden seveni,
ahirette iki elim yakanda, bunu da unutma emi?
CAN hala seviyor,
ihanet- riya- yalan- dünyandan önceki,
ter-temiz, saf, berrak sandığı seni...

kor ateştir sevdan bedene,
tek bedduam ' benim kadar sev'
Tokat-ı çok ağır olur Tanrı’nın, sevdaya ihanet edene
Seni olmayan Vicdanınla teslim ediyorum,
'can'-a CAN VERENE

KOÇAK
23.05.2008