Can Tenden Gönüle Şiiri - Ömer Işık 2

Ey gönül kanma, hiç bir an acı zehir günahlara,
Hiç zehir ile şifa, huzur olur mu günahlara,
Boş heveslere, tuli emele dalma günahlara,
Şu kadarcık kısa bir hayat için değer mi heba.

Kimi gözden, kimi zülüfden, kimi tenden hoşlanır,
Kimi sesten, kimi kokudan, kimi renkten hoşlanır,
Kimi güzelden, kimi yüzden , kimi zevkten hoşlanır,
Kimi hayrandır aleme, kimi esas Yaratana.

Zulüf gözlere, nazıyla, süsüyle pek hoş görünür,
Şuh seda , aklı sarhoş eder, cilve pek hoş görünür,
Ay simanın gülüşü, aldatması pek hoş görünür,
Nadan olan aldanır, alemin gel geç zevklerine.

Niceleri küçük aciz zevklere oldu mübtela,
Niceleri lezzetlere, aşklara oldu mübtela,
Zaman gelince, kimi hastalığa oldu mübtela,
Zamanı dolunca, kimi hasretine ayrı kaldı.

Züleyha, Yusuf’a umutla koştu, kendinden geçti,
O nefsini yenince, Yusuf’a öylece kavuştu,
Kerem, Aslı’ya hep mecnundu, sonra onu unuttu,
Kerem, Aslı’dan öte geçince, buldu gerçek aşkı.

Kays aşkıyla Mecnun olur, keşişin kızı Leyla’ya
Mecnunu çöllere düşürür, ayrılığı Leyla’ya,
Çölde Hakkı bulan Mecnun, artık tanımaz Leyla’yı,
O daha büyük aşka düştü, yağmur damla misali.

Önce kendini bilmeli, sonra kendinden geçmeli,
Önce masivayı bırakmalı, huzura ermeli,
Önce faniyi terk etmeli, sonsuzu aramalı,
Önce her şeyi bırakmalı, kavuşmalı sonunda.

Aşık, gönül yoluna girmeden bir elden tutmalı,
Kuranı yaşayıp, Peygamber yolundan yürümeli,
Ten candan geçip, iki cihan gönüle kavuşmalı,
İşte budur saadet, o sonsuz gönülü bulana.