Çan Şiiri Şiiri - Bedirhan Altın

Hüzün koluma girmiş,
Yürüyoruz memlekete doğru.
Bu yürüyüş geçmişin davetine icabet.
Şehre doğru yakınlaştıran her bir adımda,
İki yakalı bir şehir karşılıyor bizi,
En çocuksu duygular kalmış sokaklarında.
Selam duruyor dağlar ve Kocabaş Çayı.
Kaldırımlarda bir yabancı gibi oturup,
İzliyorum usulca…
Dokunuyor her bir hücreme geçmişin mihenk taşları,
Suskunluklar büyütüyor gönlümde.
Derken dörtnala bir bisiklet salınıyor,
İstiklal Mahallesi’nin dik yokuşundan.
Mavi çeşmeye dayamış ağızını musluğa çocuklar,
Kana kana su içiyorlar.
Hüznün üzerine basıp, mutluluğa erişiyorlar…
Adım adım çıkıyorum dik yokuşu,
Her bir adımda çocukluğuma açılıyor kapılar,
Ulu ceviz ağacının gölgesinde soluklanıyorum.
Kulağımda geçmişe dair bin bir ses,
Ruhumun derinliklerinde gezinip, boğuyor beni.
Kafamı çevirip memleketi seyrediyorum…
Karşıyaka tüm zarifliğiyle duruyor karşımda,
Konak, Taşlıtarla selam duruyor bana…
Hala şehrin kenarında tütüyor fabrikanın bacası,
Ben buradayım diyor bana…
Biri boğazımdan sıkıyormuşçasına nefes alsam da,
Memleket kokusu doluyor ciğerlerime…
Her yerini bilen bir yabancı gibi,
Durmadan arşınlıyorum memleketimi…
Şehir meydanın da hala piramit kafe,
Sevgi yolunda tüm gençler…
Kocabaş Çayı’nın boynunda bir gerdanlık gibi köprü,
Bağlıyor şehrin en zarif mahallesine beni.
İda Park’tan geçip, yüzme havuzunda serinliyorum.
Her bir kaldırım taşında arıyorum geçmişimi,
Soruyorum kuşlara ve ağaçlara…
‘’ Bana, beni anlatın? ‘’
Memleketimin sokaklarında, bir yabancı gibi dolaşmak,
Çok zor geliyor bana…
Tüm yüzler yabancı olsa da,
Aziz memleketim gözyaşlarımı silip,
Açmış, anne kucağına benzeyen göğsünü bana…
Memleketim, sokaklarında bir şair dolandı,
Uzun zamandan sonra bir kez daha…
Memleketim…