Can ressamı Şiiri - Akın Akça

Geceye katmaktır geceyi, onun işi;
nasıl ki yıldızlar gözükür gündüzleri.

*
yağan kara bakıyorsun dışarıda;
ve de kucaklıyorsun betonarme kaloriferde
bir yandan, yün çoraplarınla uzatıverdiğin.

Pusun ardındaki sen değilsin,
buzlu cam, öğle güneşidir belki de:
Biliyorsun fakat, iyi ki
orası sen değilsin,
içi onun ve camın dışı;
sen bu iki tarafta bile olsan,
yine de sen o değilsin.

Sen çemberin üzerindesin
(yürüyen bitkinin akıtanı, fosilsi, durmadan bürüyen.)
ki -aynı olsa da bir bakıma
- çabucacık, ağustos böceğine, pek;
sabırsız dellenişinde bile iniltisinin
karıncanın; biraz daha tembelin
böceğini çalışkan da kılabilir miydim
acaba? ”: kendi kendine fısıldıyosun

*
Kükrüyorsun aslında ‘cam ressamı’
öyle gürlüyorsun ki
duyamıyosun sen bile senin kendi sesini.
savurup atıyorsun şapkanı üstüne üstlük,
rüzgarın kafandan alıvermek istediği. -
kış plajlarında kumrallaştırılmış- aynı hak bulurken
ağustos böceğine -her daim orda
- karıncaya yapıcı bir eleştiri getirmek gibi.
çünkü ne de olsa odur çalışan:
Çevrenin üzerindesin
ne dışında, içinde ne de pencerenin.
sadece olduğun yerdesin.
bizi her iki yandan kuşatanın
da üzerindesin:
Belki de bundandır
senin, cam ressamı şansın:

*
küften çıkan bir küçük örümcek
gibi, sınırların üzerinde ama
asılıdır. lapa lapa olduğunda
soğuğu beyazın, kar
yağması neyi değiştirir?

Savrulan kumuluna
plajının alacada gecenin,
hürmet doludur
ancak bırakmaz peşini.

Onu istikbale doğru seyahate
zorlamaz ve geçmiş
zamana doğru da...Camın içinde,
sesinde bir yüreğin
yumrusunun...
('Taliesin' belki de tıpkı.)
kuma desenler
çizer cam ressamı