Can Özüm Şiiri - Hasan Turgut

Yaralı yüreğine merhem ararken
Sabah soğuk tenine dokunur oldum
Ben gün be gün yaraları öpüp sararken
Elif tim Vaveyla gibi okunur oldum

Sesin gitmez duvarlarda aks eder
Ölüm gelmiş yanbaşında raks eder
Küçük evin yuvan kaldı baks eder
Şimdi sensiz odalarda çakılır oldum

Hani yaranın mermehi gözlerim idi
Hani seker serbetti dillerim idi
En dayanak noktam patin ellerin idi
Kendime itirafa bile sakınır oldum

ÖZÜM dedim can özümde demledim
Elif gibi nokta ile yazdın mimledim
Ölüm haberin varmış ben bilemedim
Şimdi azraildende yakınır oldum

Hani vardı umutlar hani hayaller
Aldı götürdü yabana sabah esen yel
Bomboş kaldı koynum oksadığım el
Şimdi melül mülül bakınır oldum

Ne güzel gelmiştin gönül bahçeme
Alışmıştım lisanına lehçene
Şakaydı de ne olur çıkıp gelsene
Şimdi garip halleri takınır oldum

Sesin kulaklarımda özümde saklı
Derdin yaktı sinemi közümde saklı
Akıttığım göz yaşım gözümde saklı
Sensiz kaldı bedenim sıkılır oldum

Hani yatağım yanına kıvrılıyordun
Hani her beladanda sıyrılıyordun
Sabah gün doğumuylada ayrılıyordun
Gittiğin anı gördüm ya yıkılır oldum

Şimdi ne diyeceğim sufi uyanır
Hangi yalan söylesem neye inanır
Cihan kahrından kahrolur yanar yakılır
Alem darılsın bana sıkılır oldum

Söyleyin ağlasın garip garip ağları
Feryat figan kaplasın ova dağları
Seninle gezdiğim bağban bağları
Can özümden vurdun ya yakılır oldum