Can Özüm Şiiri - Sibel Kılıç Sevdayeli

Bir yaprak dökümüydü
Beti benzi sararmış solgun hazandı
Eylülü hiç eden Ekim di

Akşamlar erken düşüyor
Geceler uzadıkça
Çakallar karanlığa karşı küfre duruyordu

Camlar buğulanıyor
Umutlar yeni bir bahara dualanıyor du

Gönül mabedim
Ölü damı gibi matemleree bürünürken
Tam da düşlerimi düşürmeye
Ramak kalmıştı ki, sen geldin

Sen geldin yalnızlık ırmağının yosunlu sularına
Sen geldin hayata tutunmaya çalışan cılız kollarıma
Sen geldin yalnızlığıma
Sen geldin
Avuçlarımdan kayan mahzenlenmiş gizli dünyama

Bu farklı bir geliş, farklı bir duygu
Doruğa tırmanan buz dağının
Hazla eriyen coşkusu

Senle doğdu yılların özlem güneşi
Sende geldi ruhumun emsalsiz eşi

Bir gelin gibi süslendi hülyam
Kalbim bir gül gibi açtı gözlerinde
Aşk, Sana sevdalandı gelincik bedenimde
Yıllardır tanıyormuş gibi
Bastı bağrına utanmadı mahrem

Senle dolu bu can
Senle hayat buldu inan
Ben senin güzelliğini çirkinliğini değil
Yüreğini Kişiliğini
İnsan gibi insan oluşunu sevdim
Sevdim seni can özüm
Tekrardan hoş geldin
Sen rabbimizin en kıymetli hazinesi
Lütfüsün bana verilen
Söz veriyorum sana
Düşüyorken tuttun ya beni
Var oldukça Bu beden bende
Döneceğim etrafında bir semazen gibi
Yaşatacağım bendeki seni