Can Özkan Şiiri - Tufan Kopuzoğlu

Bakarken ardından, kuş gibi kanatlanmış zamanın,
Basıyor üstüme kasveti, bulunduğum mekanın.
Bursa nın dar sokakları gibi, nefesim de daralıyor yavaş yavaş,
Yaşlanmak böyle bir şeymiş demek,
Gerçekten gücüne gidiyor insanın.
Oysa ki, gençliğin vermiş olduğu acemilikten dolayı yaptığım hataları bile, özlemekteyim şimdi.
Tıkanıyor nefesim, şehrin boğucu havasından.
Çocukluğum, ne güzel yaşanmıştı o günler.
En iyi arkadaşım geliyor aklıma, can dostum Özkan.
Ne hayaller kurardık beraber.
Ayrılmazdık biz hiç, hani derler ya içtiğimiz su bile ayrı gitmezdi
Kocaman bir yüreği vardı can arkadaşımın,
İnsan sevgisiyle doluydu o koca yürek,
Kimseyi incittiğini görmedim,
Her ne kadar, olsa da kendisi çelik bilek.
Yakışıklıydı aynı zamanda, kızlar severdi onu,
Aşklar yaşamıştı, çoktu hayranı.
Espriler yapardı, çok gülerdik, eğlenirdik beraber,
Satardık anasını değil, sülalesini dünyanın.
Hatta bir keresinde ninesinin örtüsünü takıp, çılgınca kulanmıştı arabayı Mudanya caddelerinde.
Herkes hayret ve şaşkınlık içinde bakıyordu bize dışarıdan, kimdi bu çılgın nine?
Ne eğlenmiştik o gün böbreklerim ağrımıştı gülmekten,
Ne çok güldürürdün sen beni, can arkadaşım.
Keşke o günler gelse geriye, ama gelmez bilirim.
Yüce Allah ın takdiri, kaybettik seni elim bir kaza sonucu, azrail aldı seni bizden.
Şimdi ağlatıyorsun beni, her aklıma geldiğinde.
Mekanın cennet olsun, nur içinde yat kabrinde.

30-01-2005 yılında kaybetiğim can dostuma ithafen.........