Can Otağı, Şiiri - Erkan Çil

Can Otağı,

Gül-i Rana güneş benizli saçların düşer omuzlarına,
Kaf Dağını gölgen kaplar erişilmezsin
Mağlup oldum, aşkı simgeleyen gözlerinin rengine
Ayaklarıma kara sular indi sevdana yürümekten
Narınla yandım, vazgeçmem seni özlemekten sevmekten,
Benim sana özlemim;
Daldaki yaprağın rüzgâra duyduğu özleme benzer
Onsuz kımıldamaz hayat, biçare tutsaktır yalnızlığına
Hüzün kuşatmıştır ruhumun dışa açılan kapılarını,
Buzdan çatık kaşlı duvarlar örülür dört bir tarafıma,
Bedenim kabirle hayat arasında gece ile gündüz gibi
Yaşam; öznesiz, yüklemsiz, nesnesiz objelerle doludur
Harfler senden başkasını tanımaz,
Kelimeler senden başkasını yazmaz benim kitabımda,
Sen yoksan gün kararır şafağın esintilerinde
Zaman gizlenir gözlerimin derinliklerine
Bakışlar yorgun, haykırışlar fısıltı,
Eller buz dağlarından bir pençe olur sensiz anlarda
Gözler sana bakarsa, canlanır hayat,
Kuruyan yaprak, dal, çiçek, gül senle yeşerir
Ömür sonbahardan kanatlanır ilkbaharın ışıltısına, canlılığına
Sevgi, aşk, sevda katarlar oluşturur, turnaları kıskandıracak biçimde,
Gökyüzü başka bakar yüzüme, cemre düşer ellerime,
Saçının telinde efsunlaşır hayatımın bam teli,
Dokunuşun kalp atışlarına eşdeğer, hayata tutunmak gibi
Günler kayıp giderken ömürden bir seni bırakır yüreğime
Giden günlere inat çığ gibi büyürsün bedenimde,
Benim için olmak ya da olmamak ruhuma çizdiğin resmin
Sevdan, bilenmiş kılıç neşter olur dinmeyen acılarıma
Aşka dair ne varsa kuşandım sana açılan kapılarda
Matemin Yusuf, Sevgin Taçlı bir Züleyha dır Can Otağımda