Diyar diyar beni, her gün bir yere
Süre süre bende, can mı bıraktın.
Eller bir kez ölür, bense bin kere
Vere vere bende, can mı bıraktın.
Ateş olup düştün, gönül haneme
Sevda hançerini her gün sineme
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Gelin Gönüller’ yapalım.
Bulut geçip gitti.
Kışın gelişiyle bacalar daha da belirginleşiyor.
Akşam güneşiyle ay belirdi donuk.
Yaşlılar dikkatli iniyor merdivenleri mescidlerden çıkarken.
Çıpkak ağaçlar dolu parklarda.
Birde insanlar kapının önünde gönüllerde.
Tepeden tırnağa yalnızlığı örtünmüşler.
Ötekiler, yeniden doğmayı bekliyor.
Gece olunca had safhada insanın insana sevgisizliği.
Kimsesizler mezarlığındaki yetim ve öksüz bir çocuk mezarı kadar dar olmuş.
Kusur görüyor dua edemiyoruz.
Dünyalıklara tapınıp, alemleri severek yaratanı sevemiyoruz.
Sonra rüzgarın söylediklerini anlamak için bekleşen yanımla.
Biraz sonraya gidiyorum sobası alev almamış gönüllere.
İnsanın yalnızlığa kesin yenilgisi sevgisiz suretler.
Şimdi yoğun ve yorgun bir sessizlikle hüzne sarılıyorum dualarla.
Nasiplendik elhamdülillah.
Aşkınız daim olsun.
Yüreğinize sağlık.
Allaha emanet olun.
Selam ve dualarımla.
Hoşça bakınız zatınıza.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta