Can Kurtaran Şiiri - Demet Tarakçı

batmak üzere olan bir yalnızlık gemiside
yakaladı beni can kurtaran
kurtardı çaktırmadan ama
kim bilir kaç kişiyi böle kurtardı
birden büyük,sarsıcı ve ürkütücü bir denize attı beni
yüzdür gemini dedi kükreyerek
içimden binlerce kez kızdım
niye yardım etmiyorduki yüzdüreyim gemimi
bir saga sallandım bir sola
acemiligim nasılda belliydi
can kurtaranım diyordum ama
adı neydi bilmiyordum
öyle hiddetli,öyle hırçındıki kimi zaman
ürkütüyordu beni soramıyordum
kimi zamanda öle sakindiki
ruhumu okşuyordu
birden cesaretlendim ve sordum
'senin adın ne can kurtaran? '
bana şöyle bir baktı
sonra yaklaştı yaklaştı
aşk dedi fısıldayarak
kala kaldım öylece
birden herşeyin büyüsü bozulmuş gibi
battı gemim
tam boguluyordum
yeni bir can kurtaran yakaladı kollarımdan
o da beni bir denize attı
ama bu seferki daha sakindi ve yagmurluydu
onada adını soracaktım
ama korkuyordum
içimi sıkıyordu bu gemi benim
üzüyordu beni
karar vermiştim adını sormaya
belki diger can kurtaran gibi
adını söylediginde
yeni biri kurtarırdı beni
ama içimi sıkıyordu
dayanamadım sordum adını
bana şöyle bir baktı buda
ama bunun gözlerinde
adını koyamadıgım bir acı vardı
yaklaştı bana
'nefret ediyorum ismimden biliyorum içinde bir sıkıntı var'dedi
şaşırmıştım ne diyordu anlayamıyordum
'emin miisn dedi benim gibi lanet birşeyin ismini duymaya? '
'eminim'dedim taviz vermeden
nasılsa o ismini sölediginde
yeni bir can kurtaran alırdı kolarına
bekledim
sonra söledi ismini lanetlercesine
'ben yalnızlık ' dedi
tutuldu bedenim
gülüyordum nedenini bilmezcesine
sonra o gülücükler yaş oldu gözlerimde
bekledim! gelmedi yeni bir can kurtaran
tek bildigim şey vardı
bundan sonra adını sormayacaktım
zaten soramazdımda....