Can Kırıkları Mevsimi

Bir mevsim bıraktım eski defterlerin arasında,
Adını unuttum, belki sonbahardı,
Belki de kıyamadığım gümüş kordonlu saatti.

Şehir, sesini içime dökerken
Ölü güvercinlerin kanatlarıyla süslenmiş bir balkonum oldu.
Orada bekledim; annem gibi,
Kendine sarılan eski bir palto gibi bekledim.

Bütün can kırıklarını cebime doldurdum,
İçime batmasın diye şarkılar söyledim.
Ama olmadı işte,
Gülüşüm hep bir jilet kesiği gibi kaldı dudaklarımda.

Şimdi yağmurlar, kemiklerime kadar ıslak,
Bir çocuğun boşluğa bıraktığı son dize gibi,
Düşüyorum derinlerime.