Can kırıkları Şiiri - Ömer Yüce

CAN
KIRIKLARI

Yıllarca,
uzak kalmışım kendime,

uzakların uzağında kalmışım.

Cambaz ipinde,

bir sınavmış hayat

ben çok hafife almışım.

...

Sayılı günlerimin
boşa geçmiş yarınları,

ömür saatimde eskitmişim
akrep ve yelkovanları.

Tik/tak’ ların gel/gidinde

akrep ve yelkovan

kalleş ve densiz,

zaman derin bir denizmiş
yüzdüğüm içinde

habersiz.
...

Şimdi,
sisli,sırlı,

eski,kırık bir ayna
karşısındayım.

Kendi gözlerimin boşluğunda
derin bir hayale dalmışım.
...

İnce bir korku,
ürkek bir aldırış yüzümde.

Baktıkça,
kendi aksimle kırılıyor

öz sesimle dağılıyorum,

Can ve cam kırıkları içerisinde ben,
eski beni arıyorum.
...

Her kırık,
bir yarayı kanatıyor,

dokundukça parmak uçlarıma.

Köhne bir ayna,
güz yaprağı gibi

İndirdi geçmişimi avuçlarıma.
...
Aynaya mı küssem,
köşememi çekilsem,

kendimle mi kavga etsem
bilemedim.

Huysuz bir ihtiyar gibi
oturup ayna karşısına

hem tozunu alıp
hem de söylendim.

“Ayna,ayna
söyle bana,

benden daha müflisi

var mı dünya da?”

...

Kırık ayna,kırk
kırık yerinden

dile gelip söylendi,

yüzünün tozunu alıp

üzerine sünger

çekmeme imrendi.

Dedi,

“Bu temizliği sen bana değil,
kendi kendine yapmalısın

akıp giden zamanı geri alıp,

İçinde ki “can kırıklarını”

sevgi merhemiyle,

yeni baştan onarmalısın...!!!.”

Oyuce