Eskitilmiş bir kent gibiyim
üstümde sevdanın yorgunluğu
sokaklarımda yalan zamanlar
ve suskun mahşer nöbetçisiyim
Hayat ağacımda bir avuç bengisu
sonsuz beklemelerdeyim inat bir sabırla
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta