Can Kırıkları Şiiri - Aylin Başdemir

Anlık yalnızlıklar mı yaşıyoruz;
Yoksa kırık aşkların parçalarımı arada bir elimize batan?
Ben hep derim sevda ellerde başlar,
Gözler kaçsa da birbirinden eller kavuşur nede olsa.
Düşündüm de şimdi bizimde öyle olmamış mıydı aslında?
Bırak bakmayı konuşamamıştık bile bizi yalnız kılan kalabalığın içinde
Hatırlasana…
Çocuktuk sanki biraz, korkaktık.
Hani çok sevdiğim şarkıda da diyordu ya,
‘sen yollarda eski bir aşka ağlıyordun, bense usta sanıyordum kendimi bu işlerde’ diye.
Tamda böyleydik beklide.
Hani biraz da tersiydi aslında…
Ağlayan bendim kırılan bir düşün ardından yine o zamanlarda.
Saracak mıydın yaralarımı yoksa yeni yaralar mı salacaktın gün görmemiş gönlüme,
İnan anlamaya hiç vaktim olmamış o toz dumanın arasında.

Şimdi melankoli akşamlarının girdabında düşünmeye çok zamanım var.
Aradan yıllar geçtikten sonra.
Döküyorum yine eteğimdeki taşları,
(gerçi işim olmaz benim hesap kitapla ama)
Benim hesabım saymak eskiyi yâd etmek adına.
Gülümsediğim anların hatırına,
Ağladıklarımın üzerini çiziyorum bir bir,
Dört yanlışın bir doğruyu götürdüğü düzenin inadına.
Kim haklı çıkıyor, kim hüküm giyiyor bulamıyorum bu sevdada…

Vazgeçiyorum sanki bu aralar.
Bilesin diye hayıflanıyorum, yoksa hiç yüksünmüyorum
yine yanlış anlama
Hani gücümde yok etrafı eskisi gibi bir çırpıda toparlamaya.
Gerçi yaş kemale ermedi daha ama.
Herhalde bu güçsüzlük toplayamadığım can kırıklarından yana…

Aralık`2008 Aydın...