Can Katmak Şiiri - Tuba Gürdere

Hayatın resimlerinden bir parça gibi ruhumuz ve bir sözün özü gibi duyuşumuz.
Sessizlik her dilde aynı ses. Topraktan mı biter her çiçek? Bazen sarp kayalıkların içinden varolmak kendi gerçekliğine dokunmaktır yaşamak.
Özün can bulabilir sözsüz. Sözler özünün sesi seninle canlanan bir iklim.
Kendimizi, kendimizin ötesinde duymak her canlıda hissedebilmek kendini. Düşlerde de olsa can katmak.
Kalbini bir kuşun gözlerinde görmek. Yok saymak kendini varolabilmeye bir başka serzeniş. Serzenişin duyuşu ,duyulur duyulmaz bir sezgi.
Savrulduğun özgürlükte ve görmek kendini düşüncede.
Düşünce özgür , belki biraz tutsaksın özgürlüğün zirvesinde.
Kendine ulaşamaz insan, düşüncenin seni yaşamla buluşturduğu kadar...
En gerçekliğe ulaşacaktır daima düşüncenin içinden süzülüşü.
İmkansızlığın içinden varolabilmek kendine, kendi varlığının imkanıdır yaşamaya ve yaşanılmaya yaşamanın içinde.
Özgürlüğün kanat açtığı yer bizim en özel duyuşlara kanat açacağımız yerdir.