Can Kalmadı Şiiri - Hasan Turgut

Sana adanmıs benliğim,sense kıymet bilmeyensin.
Bahtım gibi şansım gibi,hiç yüzüme gülmeyensin.
Kahru perişan olmuşum,göz yaşımı silmeyensin.
Sana besledigim duygu,gönlümde san-zan kalmadı.

Neredeydi gönül tahtım,nazarında ki zahirde.
Ben vardım aşk bağlarında,sense bir garip şüphede.
Ne savaşlar kazanmıştım,hayat denilen cephede.
Sen yıktın yaktın mahvettin,şeref ile şan kalmadı.

Bizsizlige ettin yemin,ortaya koyuldu kozlar
Üstümüzden silkeledik,aşktan kırıntıyla tozlar
Söndü gökte yıldızlarla,su üstünde yakamozlar
Doğmaz ömrümün günesi,kızıllıkta tan kalmadı.

Kırdın dağıttın yok ettin,ne hal kaldı nede hatır
Yazmadın tek bir kelime,yazmadinki birtek satır
Uğrar gelir isen birgün,benden kalan garip yatır
Yıkıldı gönül.sarayım,toğ,otağlar han kalmadı

Aslında biz bizden kopup,bizdeki bizi terkettik
Sevda masalimiz vardı,birtek çırpıda mahvettik
Saman alevi söndüde,aşkı biz erken tükettik.
Silindi eski maziler,senden zerre an kalmadı.

Kırdın kolla kanadımı,yok bir dalım tutulacak
Her gün agu zehir şerbet,yok helalden yutulacak.
Bicareyim ruh kafeste,ha çıktı aha çıkacak
Sana kurban dı adaktı,çürüdü ten- can kalmadı.