Can Kafesim Şiiri - Kadir Albayrak

Hasrete susamış uzun yol vardı
Vuslat ki; Seninle “bir hevesimdi”
Bıraksam sel gibi belki akardı
Az önce verdiğim son nefesimdi

Bitti ömür denen takvimde yaprak
Yere düştü tek tek yalpalayarak
Gelecek bahardan medet umarak
Eyvah ki o dalım tek adresimdi

Bahar benim duam, istikbalimdi
Ufuk çizgim menzilim, zor emelimdi
Yeşilim çiçeğim mukaddesimdi
Ölüm uykusunda prensesimdi

Sevda; içti beni, dünya gözüyle
Dağları, yamacı, tepe, düzüyle
Yalnızlık besledi anaç yüzüyle
Sessizlik en avaz çıkan sesimdi

Anlatsam senin de gider ağrına
Vallahi oturur bir taş ‘bağrına’
Dayanmadı gönül firak narına
Ölüm ki; seninle “ateşkesim”di

Gayrı menzilim yok, atiye dair
Ev sahibi değil herkes misafir
Başlamadan yolu bitirdi fakir
Vuslat ihtimali “can kafesimdi”