Can İçim Şiiri - Şeyma Nur Ortakaya

(Şehitlerimize ve şehitlerimizin yakınlarına ithafen)

Çay içiyordu arkadaşım
Bana dönüp "içer misin? " Dedi
İçersem geçer mi? Dedim
Ne geçer mi? Diye sordu merakla
Sustum, söyleyemedim.
Usulca başımı salladım
Arkadaşım çayımı doldururken
Ben de,
Gözyaşlarımı doldurdum gönül bardağıma
Doğru, bir derdim vardı ama
Tutuldu dilim, anlatamadım.
Daldım gittim mazinin okyanusuna
Gönlüm dolmuş, taşıyormuş
Varamadım farkına
Sordu arkadaşım gözyaşımın nedenini
Döndüm baktım camdaki yansımama
Ancak o zaman anlayabildim ağladığımı
Başımı daha fazla eğdim önüme
Gözyaşlarım sel olmuş, taşıyordu
Kızdım gözlerime
Bence haddini aşıyordu...
O çok sevdiğim çayı dahi içemedim
Çayım, boğazımda düğümlendi
Anladım ki benim için
Artık gitme vakti geldi...
Müsade istedim arkadaşımdan
Tuttum evimin yolunu
Onun da tutmuşlardı yolunu
İzin vermemişlerdi geçmesine...
Hıçkırarak girdim evimin içine
Hızla koştum abimin odasına
Hâlâ onun gibi kokuyordu odası
Al bayrak serili yatağına baktım
Kokusunu derin derin içime çektim
Çalışma masasına oturup,
Vazgeçemediği radyosunu açtım
Ağladım,
Ağladım,
Ağladım...
Abim, askerden izne ilk geldiğinde
Askeri kıyafetiyle çektiği bir fotoğrafını getirmişti
Artık asker de oldum
Evlenme yaşım da geldi hani
Diyorum ki
Bana da bir kız baksanız artık
Demişti gülerek
Ben de gülmesine eşlik edip
Yakışıklı abime kız mı yok
Sen döner dönmez takarız yüzükleri
Demiştim göz kırparak.
Anneme söyleyememişti ama
Vardı bir sevdiği...
Biricik kardeşim büyümüşte
Abisini evlendirmeye çalışıyor
Diyerek sarıldı boynuma
O zaman gülüyordum ama
Şimdi boğuluyorum.
Bu defa yüzeyden vurdu o derin deprem
Kalbimi, aklımı, bedenimi yıktı geçti
O geçti de, yaram hiç geçmedi...
Abimdi o benim.
Biricik abim.
Aramızda fazla yaş farkı yoktu ama
Bıcırık diye seslenirdi bana.
Yorgun argın eve geldiğinde
Bıcırık, bir kahve yap da
Kendimize gelelim derdi.
Önce abimi öper
Sonrada hızla koşardım mutfağa
Abim radyosunu açar
Eline kitabını alır ve beni beklerdi.
Kahven hazır can abim, diyerek girerdim içeriye
Tatlı bir tebessümün ardından teşekkür eder
Ve kahveyi içmeden önce kokusunu içine çekerdi
Bol köpüklü ve orta şekerli severdi
Kahveyi de bir tek ben yaparsam içerdi...
Resmini aldım elime abimin
Gülüyordu...
O gülünce yüzünde güller açardı
İçinden ağlasa da, etrafına neşe saçardı
Abim
Can abim
Gönül dostum
Sırdaşım
Neredesin şimdi?
Seni benden koparan hain, kimdi?
Yine yankılanıyor sesin kulaklarımda abim.
Her ağladığımda gelirdin yanıma
Gözyaşlarımı bir tek sen görürdün.
Kimsenin yanında ağlayamazdım.
Bunu çok iyi bilirdin.
Gözyaşlarımı silip,
Ağlama bıcırık, ben yanındayım
Sıkma canını, üzülme, geçer elbet, derdin.
Geçmiyor be abim
Geçmiyor.
Sen olsan yanımda, geçerdi biliyorum.
Ama yoksun işte.
Geçmiyor...
Geçmiyor...
Teskereni alıp, buraya dağru yola çıkmıştın.
Yolda olduğunun müjdeli haberini verince
Sevinçten yerimizde duramaz olmuş,
Birbirimize sarılıp, ağlamaya başlamıştık ailece.
Pasta, börek, çörek...
Kısaca sevdiğin ne varsa hazırlamıştık.
Bayram yeri gibiydi evimiz.
Bayramımızdı zaten.
Hicran son buluyor, vuslata saatleri sayıyorduk
Vakit dolmuştu artık.
Her kapı çaldığında
Adeta uçarcasına kapıya koşuyor
Gelen sen olmayınca üzülüyordum.
Tüm sevdiklerimiz gelmişlerdi evimize.
Herkesin gözü kapıda kalmış,
Herkes selam verip, içeriye gireceğin anı bekliyordu.
Tekrar kapı çaldı.
Bu son ses kulaklarımda yankılandı.
Herkes buradaydı.
Bu defa gelen, kesin sen olacaktın.
Kalbimin heyecanlı atışlarıyla koştum kapıya.
Abimm hoş...
Dedim ve durdum.
Geldin, diyemedim.
Anlamsız bakışlarla bakıyordum gelen abilere.
Arkadaşların olabileceğini düşündüm.
Çünkü hepsinin üzerinde asker kıyafeti vardı.
İyi de neden gülmiyordu yüzleri?
Abim, nerede?
Diye sordum onlara.
Boğazımdan, düğüm düğüm çıkmıştı sesim.
Annem ve babam hiçbir şey diyemiyorlardı.
Dünyayla bağımızı koparmış gibi duruyorduk öylece.
Kimseden en ufak bir ses çıkmıyordu.
Abim, nerede diye sordum tekrar güçlükle.
Verilecek cevabı duymak istediğimden emin değildim.
Yutkundum.
Gözlerim kararmaya başladı bir anda.
Başım dönüyordu.
Anneme bir şey uzattılar.
Sonradan öğrendim ki
Künyen, tesbihin,
Kur'anın ve birkaç eşyan daha varmış içinde
Annem eline alınca onları
Olduğu yerde yıkıldı.
Babam ayakta güçlükle duruyordu.
Başımız sağolsun,
Oğlunuz şehit oldu, dedi aralarından en büyük olanı.
Yanlış duyuyor olmalıydım.
Sen yoldaydın, geliyordun.
Bitmişti askerliğin...
Nefes alamıyordum artık.
Ağlama sesleri yükseldi etrafımda
Ancak sesler gittikçe uzaklaşıyordu benden.
Hayır, hayır bu olamazdı.
Olmamıştı değil mi?
Çok yoruldum için uykuya dalmış,
Ve şuan bir kabus görüyor olmalıydım.
Güçlükle konuşan komutanın sesini duydum yeniden.
Pusu kurmuşlar, mayın döşemişler yollara.
Araç, mayının üstüne basınca...
Dedi ve durdu.
Başını önüne eğip,
Başınız sağolsun diyebildi yutkunarak.
Anladım ki, bu bir kabus değil,
Hayatın acı gerçeğiydi.
İlk defa orada gelmemiştin yanıma ben ağlarken
İlk defa orada teselli edememiştin beni
En çok ihtiyacım olduğu zaman yoktun yanımda.
En çok yıkıldığım an, bulamamıştım seni.
Üstelik, yıkılma sebebim, sendin...
Ağladığım için üzülme abim.
Şehitlerin ölmediğini bilirim.
Sen ölmedin, bilirim.
Bilirim de, yine de engel olamıyorum gözyaşlarıma
Bilirim de, söz geçiremiyorum yanan yüreğime...
Derin bir titreyişle geldim kendime.
Şimdi usul usul kalktım masandan.
Radyondan yayılan o zalim türkü
Melodi melodi işledi gönlüme.
Kulaklarımda sesin,
Aklımda hayalin,
Gözlerimde yaşlarım ile
Yürüdüm kapıya doğru.
Bir çıkış arıyordu ellerim.
Sana ulaşmaya çalışıyordum.
Bu şekilde ulaşamayacağımı anlayınca
Odama doğru yöneldim.
Kur'anı Kerimi açtım.
Dua dua ulaştırdım duygularımı sana.
Bir Fatiha yükseldi avuçlarımdan
Amin diyerek sürdüm yüzüme vuslat hayalini
Kapattım gözlerimi sana kavuşma ümidiyle
Abim. Can abim. N'olur gel.
Kırma beni...
Şehitlerin ölmediği müjdesini
Aldığımdan beri Allah kelamından
Varlığını daha bir hissediyorum yanımda
Sakın üzülme abim.
Dualarım hep yanında.
Mekanın Cennet olsun abim.
Mekanın Cennet olsun...
Ben senden razıyım.
Rabbimde senden razı olsun.