Can...gülce buluşma Şiiri - Refika Doğan

Özümün kanadığı, yüreğimin çığlık çığlığa -uzağında- bir gölgeye elini uzattığı anda kâğıda dökülen damlacıklar,
Can...

Gidemediğim deniz,
Büyümeyen çocuk yanımla
Yaşamak isteyip de yaşayamadığım
Ve sana söyleyemediğim sözlerim vardı.
Sen kendini anlatırken bana, sesimdi
Sesinde duyduğum…
Kendince mutluluk yolunu çizerken, ben
Çoktan çizmiştim yolumu sende.
Gördüğüm, dinlediğim çok şeydi, ama
Hayat sende yaşadığımdı…

Bu yüzdendi suskunluklarım sana…

Şimdi sırası değil susmanın darılmanın!
Zamanı gelmedi mi? İç dillerini gel, can...
Kardelen sıcağında güneşe sarılmanın
Zamanı gelmedi mi? Aç kollarını gel, can...

Hep, neden yalın ayak koştuğunu sorardım ya!
Şu kalbim çarpınca senle, anladım ki aşk,
Üryan duyguların Kevser’ inde yıkanmakmış!
Bilmiyordu gönlüm, ilk ateş düştüğünde, köz...
Sadece gözlerimdi ıslak ıslak bakan.
Yürüyemeden koştum... Koştu doruğuna aşk!
Şimdi, sol yanım biraz kül biraz duman,
Gözlerim kuru poyraz…

Ağlayışlarımda gülüşüne kızardım ya…
-Beni anlamadığını sanarak-
Ah… Şimdi
Ağlayanım da yok gülenim de,
Yanarım yitirdiklerime!

Koşmaktan bitap gönlüm cıpcıbıl, yalın ayak,
Sen gözlerimin feri, gel yıldızları sayak!
Söküldü milim milim ömür kumaşım, helak!
Zamanı gelmedi mi? Seç tellerimi gel, can…

Öyle çok kırıldım, ne çok örselendi ciğerim
“El “ dedi, “yaman” dedi; dayandı lime lime!
Bir tek senin acıttıklarındı parçalayan...

Her damla yaşım,
Beraberinde götürdüğün sevinçlerimle
Helaldir sana.
Gerçeğin kırbacını şaklatarak gittiğinde anladım
Yalansız duruşunu! Ve her “git” dediğimde,
Avucuma koyduğun yüreğinle

–Aslında kalışını -

Anlayamadım,
Seni aradım!

Hatırlarsan
Görmediğim duymadığımda sesini, ağlardım
Katılırcasına!
Belki şımarık belki saf, ama yalnız çocuktum!
Şimdi büyüdüm sevgimle, özlemimle sana geldim! Sahi,
Ağlayıp zırlamadan sarılan sevgin var mı?
Sen de büyüdün mü çocuk, sevginle?

Gelişinle coşarken gidişin örseledi,
Kaldım kalburüstünde, eledikçe eledi.
Büyüttüğüm sevgimde yürek sana meledi,
Zamanı gelmedi mi? Saç güllerini gel, can…

Ben affettim pişmanlıklarımı, sen
Affettin mi özürlü sevgilerini?
Gururumu seninle kaybettiğimde, taşıyordu
Yüreğim, kıyılarında sensiz…
Gel ne olur, gel artık!
Umut ektim bekleyişlerime.
Affederek gel,
Emek vererek…

Geldik yolun sonuna, bırak pişmanlıkları,
Yaşanan her güzellik sana hayatın kârı!
Kimi mutluluk toplar kimi ektiği zârı,
Zamanı gelmedi mi? Geç yollarını gel, can…

Dönüp sırtını gelmezsen, hatta
Satarsan sevgimi, yine de
Yer aç yüreğinde özgürce sevmelere!
Çünkü
Sevdikçe dirilecek sevgim yüreğinde
Can…

Refika Doğan / Antalya–Aralık 2009