Can Eziği Şiiri - Muharrem Soyek

Bağrında türlü dirilim barınan
Güneş ve sudan canlar yaratan
Ölü otlardan güller açtıran
Ben, kara memeli toprak anan!

Yasak meyve dururken dalında
Henüz masumdu Âdem ile Havva
İlahi cennet sürünürdü eteklerime
Öyle de endamlı yürürdüm yeryüzünde;

Şimdi çoğaldı Âdemler ve Havvalar
Açgözlü dişleriyle bağrıma daldılar
Kangren mantarları
Her yanımı sardılar
Hasta ediyorlar beni hasta!

Nice soylar tükettiniz kanımdan
Can toprağımı sele verdiniz
Çıkarın ateşli baltayı ormanımdan
Ormansız toprak, insansız tanrıya benzer.

Havam kükürt kokulu, suyum kurşunlu
Gitti dönmez göçmen kuşlarım,
Aldırmadınız neden kaskatı düştü böcekler
Çiçeklerime kondurdukları bir öpücükten…

Sevgi korur
Sevgi güzel kokar,
Sevgi hoşluk yapar
Beni de sevin kutlu umut aşkına!

Güven büyüten babalar
Şefkat beleyen analar
Beşikteki torunların aşkına
Değişmeyin beni kavruk asfalta
Beni de katın uygarlık harcına;
Yoksa! Unutulmuş bir yakın zamanda
Birlikte batacağız katranlı sularda
Birlikte gömüleceğiz çamurlu sellerde
Birlikte çatlayacağız susuz çöllerde.

Ben ağlıyorum canlarım
Yuvarlanan seller gözyaşlarım
Irmaklar irin akan damarlarım
Yanan orman saçlarım
Çatlayan toprak cildim
Ben ölüyorum canlarım!

Susuz kaldı ovalarım
Kurudu göllerim
Döküldü çiçeklerim,
Mevsim baharsız
Yağmur hayırsız,
Çıplak dağdan inen çığ-lığımla
Ölmekteyim ben genç yaşımda.

Gelmiş gelecek ruhlar adına
Günaydın hepinizin allahına!
Garip bülbülün yeşil çalısı kurumadan
Uyanın artık son kıyamete kalmadan...

Sarılıp ince yağmurlara
Gökkuşağım altında
Gelsin artık özlenen buluşma
Cenneti hatırlayan insanla.

Ben kara memeli anan
Seni sevdiğime inan
Beklemekteyim sabırla
Çillenen bir palamutta
İnsafına kalmış son bir umutta...