Can Da-yandı Şiiri - Emre Yıldız Karaman

- Şu gönlün istediği senden bir gonca güldür
İnsaf et be vicdansız bir gün de beni güldür -

Bu gece yüreğimde dinmeyen derin sızı
Kaç şiir anlatır ki sen gibi vefasızı

Koşturdun hep peşinden bu can çok yorgun düştü
Demek ki mutlu olmak bizim için bir düştü

Sevdayı küçümsedin elde oyuncak ettin
Önce beni tükettin sonra aşkı yok ettin

Bir çay içimlik bile yüreğimde kalmadın
Artık tükendin bende zerre kadar kalmadın

Bundan sonra kitapsız sana sevdamsın demem
Ne kendimi ne seni affetmem affedemem

Sana gönül evimin kapısını açarken
Toplayıp yıldızları baş ucundan saçarken

Kanlı bir mızrak ile tam kalbimden vurmuştun
Sevda cehenneminde yakıp da kavurmuştun

Sanma ki unuturum hatırlamam o anı
İmkan olsa tersine çevirirdim zamanı

Sen ki aşksız bir kalbi zorla işgal etmiştin
Gecekondu sevdanla bir anda mahvetmiştin

Bir elveda deyişin düşlerimi yıkandı
Sayende kirpiklerim gözyaşımla yıkandı

Görmedim böyle azap tatmadım böyle acı
Yüreğim yangın yeri kalbim senden davacı

Nasırlı ellerimden tespihim nasıl düşsün
Çektiğim her sabırda aklımdaki tek düşsün

Zaten ben olmadım mı aşk deryanda boğulan
Yetmediyse çektiğim ellerinle boğ ulan!

Belki de için sızlar gün gelip andığında
Ben gibi per perişan aşk için yandığında

Belki sen de ağlayıp bir gün pişman olursun
Bu çıkılmaz girdaba daldıkça kaybolursun

Gittiğin günden beri şarkılar yarım kaldı
Gölgem tam gösterse de aklım hep yarım kaldı

Sen ki şu lal dilimden düşmek bilmeyen ahsın
Yokluğunla bin eyvah varlığınla günahsın

Benim alın yazıma senden eş olmaz artık
Kara gecelerime bir güneş olmaz artık

Deli dolu gönlümde zaten yitiksin yoksun
Yeri asla dolmayan kocaman bir boşluksun

Hüzzamın gölgesinde şarkılar seni andı
Gidişin ölüm gibi korku dolu bir andı

Sanma ki yokluğuna bunca yıl can dayandı
Cehennemi görmeden sensiz bu can da yandı

01.03.2014 E.Y (KARAMAN)