Can çıkar da huy çıkmaz Şiiri - Mikdat Bal

Topraktan yaratıldım, topraktandır temelim
Toprak toprak üstüne, yine ona gömelim
Afakı hayalimin,ötesinde emelim
Can çıkar da huy çıkmaz, insan dünyadan bıkmaz

Vücudum iki nefes arasında mahkümdur
Ölüm Alla’ın emri,değişmez bir hukümdür
Her canlı tadacaktır,bu gerçek bilumumdur
Can çıkar da huy çıkmaz, insan dünyadan bıkmaz

Dünya yı kovaladım, ancak kendimi yordum
Kendime güvenirdim, gençliğim var diyordum
İş işten geçti artık, heyhat gerçeği gördüm
Can çıkar da huy çıkmaz, insan dünyadan bıkmaz

Çalıştım, çabaladım, bütün zahmetler boş’a
Yordu beni bu dünya, peşinden koşa koşa
Bilirim kalacağım amelimle baş başa
Can çıkar da huy çıkmaz, insan dünyadan bıkmaz

Oturup da düşünsem, acaba nasıl kulum?
Hazırlanmam gerekli, aniden gelir ölüm
Ne kadar da yaşasam, oradan geçer yolum
Can çıkar da huy çıkmaz, insan dünyadan bıkmaz

Mikdat der ki dünyadan koptum, o benden kopmaz
Yaşamanın bedeli, eller sena iş yapmaz
İnsan çalışsın dursun, nasipten fazla kapmaz
Can çıkar da huy çıkmaz, insan dünyadan bıkmaz