Can... Can... Can... Şiiri - Semiha Türkmen

CAN… CAN… CAN…
Kağıda mı dargındı,
Suskundu sözlerim?
Yoksa yazmak istemeyen,
Kaleme mi?
Uçuşup dururlar,
Çarpışıp vuruşurlar,
Çığlık çığlık haykırırlar da
Duyulmasın, görülmesin,
Okunmasın isterler gibi…
Ne kadar sessiz olsalar…
Ne kadar gizli…
Ne kadar en derinde…
Bilen bilir…
Duyan duyar…
Gören görürdü…
O’nun dilediğince…
O’nun nasibince…
Can...Can...Can…
Sığamasa da bedene,
Hayata, rollerine…
Emanetlerinden kopamaz,
Kurtulamaz…
Sussa da ,
Kaçsa da çıkamaz…
Uçsa da ,
Yansa da çıkamaz…

Kağıt daha da tozlanır,
Kirlenir, Solar…
Kalem gittikçe tükenir…
Sözler silik sessizleşir…
Nasibince Manaya Sığar,
Can… Can… Can…
Şükür ile törpülenir…
Sabır ile bükülür…
Dua ile kıvrılır…
İllâ AŞK ile…
İllâ O’na sığınır…
İllâ O’na döner…