Can Baba (Dr. Can Çetinkanat'a)

Ne zaman yolum düşse sancılı yüreğimle,
Klasik müzik sesleri dans ederdi muayenehanesinde
Mavi köşkün turuncu renkli polikliniğinde.

Üşümüş yürekler nöbete dururdu kapısının önünde
Or-an şehrinin karla kaplı bembeyaz gündüzlerinde.

Daha dün gibi gözlerimin önünde
Yıl 1995, sonbahardı mevsimse.
Uçuk-kaçık gülkurusu rengimle
Rüzgarlı bir akşam üstü savrulmuştum muayenehanesine
Hala şükrederim, beni ona savuran yele.

İşte o adam, can adam, Can babam
İşte o güzel insan, davetsiz konuklar ağırlar senelerce.

Davetlilerse; iki dünya arasında asılı kalmış canlar biçare.

Misafirleriyse; teni insan teninde kristal kar taneleri
Mavi köşkün güvercinleri.

Hissettiğimse; İyilik melekleri nöbetçiydi her daim yüreğinde.

“Canbaba”dır turuncu renkli polikliniğin sihirli değnekli, soylu prensi.

Zemzem suyudur dilinden, kılavuzdur düşen kaleminden
Cümlelerim yetersiz, can çekişiyor kelimem.

Duyarım hep insanlığını
Mavi köşkün turuncu renkli polikliniğine
Döne döne, savrula savrula yağan kristal kar tanelerinden.

Duyarım hep insanlığını
Mavi köşkün turuncu renkli polikliniğinden
Konup konup uçan, konup konup göçen güvercinlerinden.

(Can Baba’m çok çok geçmiş olsun.)