Can Asker Şiiri - Abbas Paksoy

Atatürk’ün, asker’i Türk’tür.
Kan’ı, can’ı, vatan’a haktır.
Hiç gece’si, gündüz’ü, yoktur.
Hudutta, nöbet tutar, asker.

Alınca, alarm ses’ini,
Boşa solumaz, nefes’ini.
Dinlemez, barut’un sis’ini.
Silah’a süngü, takar asker.

Düşmanı, görmez karşısında.
Can’ı bilmez, can çarşı’sında.
Kama’sı, dursa da kın’ında,
Azgın aslan’dan, beter asker,

Düşman bitmeyince, kin bitmez.
Bir nefer’e, bir ordu yetmez.
Aldığı hedef, boşa gitmez.
Düşmana kurşun, sıkar asker.

Hiç doymaz, düşmandaki kan’a.
Acımaz, haindeki can’a.
Asla, kurşun’u şaşmaz yana.
Düşmanı vurup, yıkar asker.

Şehit’tir, Mehmet’i, Celal’i.
Hep ölmüş, Ahmet’i, Bilal’i.
Al kan’ıyla, yapmış hilal’i.
Bayrağı, göğe, çeker asker.

Can verdiği, öz ülke’sinde,
Savaş’ın, kan’lı bölge’sinde,
Şanlı bayrağın, gölge’sinde,
Vatan’da şehit, yatar asker.

Gençliğin, en güzel çağında,
Al gül’dür, vatan’ın bağrında.
Kokar durur, vatan’ın dağı’nda.
Paksoy’uma da, tüter asker.