Can Ağrısı Şiiri - Gülsen Dede

Gece giyinmiş zifiri yüzünü
İnci tanesi gibi dizmiş göğsüne yıldızlardan bir demet kolye ile
Yeryüzünde bitmeyen karanlığı seyre dalarken
Bilmez içimizi yalpalayan yangını
Güneş ki her akşam batarken ufuktan
Çekilir kenara bir atımlık kor ile
Yarım günün aydınlık hevesiyle
Günü uyandırdım sanır
Vicdan muhasebesiyle çekilir ufkun çizgisinden
Oysa üstümüzden inmeyen insan ağrıları hep kör kuyu gibi çeker içine
Ne ayıp dinler
Ne astar ister yüzüne
Ne güneş uyandırır merhametini
Ne de ömrünün baharında poleni içinde yanan çiçeğin
Dalında tükenen kelebek telaşını göremez
Bilmez can ağrısı çekmeyenler
Yaşamanın nefes almaktan ibaret olmadığını
Birlikte kan olmanın insanı bütünleyen yanını anlamaz kapkara fikirleri
Bilmezler üstündeki elbiseden ibaret olanlar
Yüreğine insan giydirmenin muhteşem tarafını