sorardım kendime
sadakat miydi nedeni unutamayışın
dostları ve eskileri
elbette hayır!
boşluk edinmekten
eksilmekten ürkerdim en çok
dolmaya yazgılıydı oysa boşluk
kapladığı yer kadar bile etmezdi ederi
kurtaracak bir “can”ım olmalıydı
canıyla tutunmayı bilen
karanlığa uzandığında ellerim
ister cılız bir nefes
ister canhıraş bir feryatla
“burada biri var” diyebilen
biri olmalıydı
üşüyen ruhumu
eksilme duygusuyla titreten
tılsımlı bir sözcüktür “can”
(12 Nisan 2004)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 23.4.2004 10:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (4)