Can Şiiri - Semiha Ay

Ne sevmesini bildi bu gönül, nede vermesini.
Öyle sevmiş ağacı,
Öyle okşamış yağmurları…

Teni değince toprağa,
Anlamış acıyla yoğrulduğunu,
Anlamış anlamsızlığın kelimelere dökülmeyişini.

Haykırmak istemiş bu can
Topraktaki kumlar
Nefesiyle havanalıp kapatmış tüm soluk borusunu.
Beyninde binlerce düşünce toplanmış
İşte o an kalıplaşmışlığın ötesine çıkıp
Gözlüklerini düşüncelerinin üstünden atmış
Düşünceler beyninde o kadar çok yoğunlaşmış ki
Her son bir başlangıcı yaratmış
Sonunu bulamamış,
Yolun sonuna gelememiş,
Tökezlemiş

Can dur.!
Düşünme daha fazla
Acıdır içine çeken seni
Düşünce sonu olmayan bir başlangıçtır
Olduğun yerde dur
Düşüncelerini hareket ettirme
Bırak cevaplar seni bulsun
Sen iyiliklerle yoğurduğun bedenini kaldırmaya çalış yeter

Bir kalk ayağa
Bir sirkelen
Bir etrafına bak
Soluduğun havayı çek içine
Ama nedenini sorma
Nasıl çektiğini sorma
Yine başa dönersin.
Sonra başını döndürürsün.
İçindeki korku ortaya çıkar

Sende bilirsin büyük korkulardan sonra şiddet filizlenir
Şiddeti sardırma kendine.
Sen sadece rolünü oyna ve perdeyi kapat
Gerisini bana bırak
Zaten perde kapandığında ortaya çıkacağım
Ve sen yanımda olmayacaksın
Seni toprağa gömüp gökyüzüne uçacağım…