Can Şiiri - Reşit Akdağ

Kör mermiler uçuşur, bomba düşer, kan düşer,
Sanırlar ki Erzurum, Ağrı, Şırnak, Van düşer,
Düşenler yüreğimdir, her düşenle can düşer,
Beni tanımadın sen, tanıyacak an düşer…

Yılda bir kez anmakla teselli bulur muyum?
Haddini aşan cüce, ben seni solur muyum?

Ben “ah” desem, hür dünya (!) “hümanizma, barış” der,
Bu ne biçim insanlık? “Alçaklıkta yarış” der,
Az doğrulsam, “dur, otur, sen kendinle vuruş” der,
Tezgâha kurulur da, “gücün varsa karış” der…

Ben mi çok geriledim, yoksa nasıl dururum?
Oynuyorlar milletle, ben ondan kudururum.

Vatan bir kızıl toprak, Türkiye bir kabristan
Şehitlerde tek libas, hepsinde kanlı fistan,
Her ferdinden bir örnek, minicik bir Türkistan,
Taze gelin, toy çocuk, çıkamaz oldu yastan…

Medeniyet bu mu ki, istemem, uzak olsun,
Gülersem darıl bana, tek sözün yazık olsun…

Hele düşünseniz bir, erler niye düşüyor?
Katı kalpler hissizdir, kükreyene şaşıyor…
Biz sıcakta zevkteyken nice yetim üşüyor…
Tehdit değil, ikazdır, gayrı sabır taşıyor…

Mazlumluk bu olamaz, zalime rızadır bu,
Erkeği sildi geçti, doğmadık kızadır bu…

Anarşi, şiddet, terör, lügatimde yoktular,
Nereden ulaştılar, hangi yerden soktular?
Bulaştılar töreme, yüreğimi yaktılar…
Yiten canlar son anda bana nasıl baktılar…

Unutmadım, yapamam, aslıma çeker yanım!
Ağlamak neyi çözdü, dayan oğul, Ay Hanım…

Ah dalgalar çarpıyor kalbimde duvarlara,
Görünce Mehmed’imi düşen buzlu karlara,
Ufkumda bakıyorum o masum nazarlara,
İlacı ne edeyim, ilaçla azar yara…

Hatırayı yaşatmak! Desene haller yaman,
Onlar anı olamaz, oldu mu yoksa, aman!