Çamuruyla Vaftiz Tanrıların Ya Da Yorgun ...

kim bilebilir
hangi kaldırımdan düştüğümü
uçsuz buçaksız çamur deryasına
içinde yukarılara çekildiğim
arındığım
kirlendiğim
“tanrıların...”
debelenmeksizin arınmayı bekler
teokrat!
Benimki o misal kirleten bir bocalama
bilirim kurtuluş imkansız
teokratınki kadar
ya da
çamurun
ve
tanrıların
sadece kuytu karanlıklarda
ayağıma batan camlar
sorun
değil kirlenmek
boğulmak olsa çamur
sorun olmaz debelenmek
ama
şu kırık lambalar
aynalar gibi
daha bir kovuyor beni cennetimden
güney yarım küremde
herşey baş aşağı iken
bulutların üzerinde ya ayaklarım
sanki gökyüzünü çiğniyorum
pas rengi dişleriyle
ölümün
korkuyorum
sanki
dolunay kayıp gitse
bir an
bulutların ardından
ölüm benim ölümüm
düşüşler yine benim
kalitesiz asfalt üzerine
arınamıyorum işte sırf bu yüzden
çamurunda debelenerek
“tanrıların”