Çamurlu sokağın kör kedileri

Güneşler doğar hep ben ölürken
Gök gürler ben inilderken
Yağmur yağar ben gözyaşı dökerken
Ahşap evin sarı saçlı güzel kızı
Çamdan, Yağan yağmuru zevkle seyredecekti.
Ben barlarda, şampanya patlatırken
Kara Afrikalım kızgın kumlar üzerinde
Bir kemik bir deri
Su su diye can verecekti.
Hasret matem olup karaları giyerken
Sen gerdek gecesi beyaz gelinliği soyarken
Seni seven gözyaşlarıyla
Senden ve evrenden nefret edecekti.
Sevinçler yüzünden her dökülende
Nefretler yüreğinde kanat açanda
Dudakların beni avutanda
Çıplak ayaklı beyaz donlular
Ve çamurlu sokağın kör kedileri
Karın rüzgârın soğuğunda
Titriye titriye karanlık sokaktan geçeceklerdi.
Ben her, ah çekende
Gezegenim bireysel saygıyı her çiğneyende
Dengeler ve dengesizlikler belirginleşende
Samanyolu, sitem ederek hep dönecekti.
Kutuplar kızışıp yeni alanlar yaratanda
Doğru, yanlış kavramlarımı, hep doğacaktı?
Sevgiye susamış gönüllerde, nefretler de mi barınacaktı.
Güzellik kavramı benliğime doğanda
Analar çirkinler doğuracaktı
Yapraklar Kuzeyde, rüzgâr da sürüklenende,
Güneyde, tomurcuklar açacaktı.
Heterojen dünyam var oldukça
Kendini araştıranları, hep yaratacaktı.
Rahimdeki yumurta bölüne, bölüne çocuk olacaktı
Bunlar, iniltiler ve çığlıklarla doğacaktı
Ninelerle büyüyüp
Düşe kalka sürünüp
Nefretle yürüyüp
Bir günahkâr olacaktı
Sonra evrenin tozlarına karışıp
Kozmik yumurtaya dönecekti.
Senin ve benim sonum hep böyle olaçaktı.