Çamurlu Bir Geceye Doğru

Acıyı keşfetmiş bir çocuk,
hüznü, dağlar gönlü boyunca.
Gevrek gevrek tüttürür bulutları.
Yakar bahtı kara mercanları.

Bu son olsun deniz, deniz ağlar ufkuna
Seslenir kayboluşun yokluğuna.
Sonra diker gözlerini güneş, bir kez daha batar,
gönlü boyunca.

Süzülür çocuğun alnına dolunay,
boynundan akar ince yaşları,
ürperti verir toprağın umutları.

İşte o bakışlarda geceyi gördüm ben.
Diksen dikilmez kara umutları
Bu son olsun, toplar kendini Adem oğulları.

Ayakları titrek, ürkek bir kısraksın sen
Ancak nihayetinde yeleli bir parçasın
Seni bu kısrakla eşitlemiş toprak, haykırır dolunaydan.
Çek o yaşları, ürperti değil toprağın umutları.
Nihayetinde ürperten de topraktır.
Bre adem oğulları.